Nosferatu - symfonia grozy
Z Wikipedii
| Nosferatu - symfonia grozy | |
| Oryginalny tytuł | Nosferatu, eine Symphonie des Grauens |
| Gatunek | horror, niemy |
| Kraj produkcji | Niemcy |
| Język | Film niemy , niemieckie napisy |
| Główne role | Max Schreck, Alexander Granach, Greta Schrōder |
| Data premiery | 5 marca 1922 |
| Czas trwania | 64 min |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Friedrich Wilhelm Murnau |
| Scenariusz | Henrik Galeen |
| Muzyka | James Bernard Hans Erdmann |
| Zdjęcia | Fritz Amo Wagner |
| Scenografia | Günther Krampf Albin Grau |
| Kostiumy | Albin Grau |
| Produkcja | Enrico Dieckmann Albin Grau |
| Od lat | 12 |
| Nosferatu - symfonia grozy na IMDb | |
Nosferatu – symfonia grozy (niem. Nosferatu, eine Symphonie des Grauens). Niemiecki film grozy z roku 1922 w reżyserii Friedricha Wilhelma Murnaua. Jest to jeden z najważniejszych filmów niemieckiego ekspresjonizmu i jeden z pierwszych horrorów w historii kina. Za kanwę filmu posłużyła nieco zmodyfikowana, ze względu na problemy z prawami autorskimi, fabuła Draculi Brama Stokera. Rolę tytułowego Nosferatu odtwarzał Max Schreck. W Niemczech jego nazwisko było synonimem zła, niektórzy wierzyli nawet, iż jest prawdziwym wampirem.
Wdowa po Stokerze wytoczyła Marnauowi proces o nielegalne wykorzystanie powieści jej męża. Proces ten wygrała, a Marnau musiał zapłacić odszkodowanie i zniszczyć wszystkie kopie filmu. Film jednak przetrwał gdyż zachowało się kilka kopii, według różnych wersji pochodzące z nielegalnych źródeł bądź z innych krajów, w których film był wyświetlany.
Obecnie film jest własnością publiczną. Dostępny jest na kopiach video, DVD oraz w internecie.
Spis treści |
[edytuj] Obsada
- Max Schreck jako hrabia Orlok
- Alexander Granach jako Knock
- Gustav von Wangenheim jako Hutter
- Greta Schröder jako Ellen Hutter
- Georg H. Schnell jako Harding
- John Gottowt jako profesor Bulwer
- Gustav Botz jako doktor Sievers
- Max Nemetz jako kapitan statku Demeter
- Wolfgang Heinz jako pierwszy oficer statku Demeter
[edytuj] Fabuła
Thomas Hutter jest pracownikiem agencji pośredniczącej w sprzedażach posiadłości w Wismarze. Przez swojego pracodawce zostaje wysłany do Karpat do hrabiego Orloka by sfinalizować transakcje sprzedaży posiadłości. Hutter powierza opiekę swojej żony Ellen przyjacielowi Hardingowi i wyrusza w długą podróż.
Ostatnią przed przybyciem do zamku hrabiego Orloka spędza w gospodzie gdzie znajduje książkę zatytułowaną Księga Wampirów. Następnego dnia wszelkie próby wynajęcia woźnicy nie udają się gdyż wszyscy są przerażeni na myśl o celu podróży Huttera. Udaje się do zamku pieszo ale w połowie drogi zostaje zabrany przez woźnicę hrabiego. Orlok wita Huttera bardzo przyjaźnie, zaprasza gościa na kolację choć sam nie je. Gdy o północy wybija dzwonek zegara, wystraszony tym Hutter kaleczy się nożem w palca. Hrabia Orlok chce wyssać krwawiącą ranę lecz odwraca się na widok krzyża zawieszonego na szyi Huttera.
Następnego dnia Hutter budzi się z raną na szyi, której winę przypisuje komarom. W nocy hrabia Orlok podpisuje dokumenty zakupu posiadłości niedaleko domu Huttera. W łóżku Hutter znajduje Księgę Wampirów i czyta ją. Zaczyna podejrzewać, że Orlok jest wampirem. Wtem w drzwiach pojawia się sam hrabia, którego prawdziwa natura zwyciężyła.
Rano Hutter przeszukuje zamek. Ku swojemu przerażeniu znajduję grobowiec w którym spoczywa hrabia. Sparaliżowany strachem ucieka do swojego pokoju. W nocy jest świadkiem jak Orlok układa na wozie kilka trumien, a do ostatniej wchodzi. Wóz odjeżdża a Hutter stara się wydostać z zamku przez okno. Upada na kamienie i traci przytomność. Gdy odzyskuje świadomość w szpitalu postanawia jak najszybciej wrócić do swojego miasta. Wie, że hrabia już tam zmierza.
Tymczasem do Wismaru przybył statek bez załogi. Okazuje się, że na jego pokładzie jest tylko kilka trumien oraz mnóstwo szczurów. W nocy Orlok zabiera trumnę i niezauważony opuszcza statek. Szczury przywożą do miasta plagę co powoduje panikę. Do miasta przybywa także w bardzo złym stanie Hutter. Jego żona Ellen czyta Księgę Wampirów i dowiaduje się jak zabić Orloka, sprawcę wszystkich jej nieszczęść.
[edytuj] Nosferatu a książka Brama Stokera
Fabuła filmu Nosferatu - symfonia grozy opiera się w przeważającej mierze na książce Brama Stokera Drakula. Ze względu na prawa autorskie Murnau nie mógł wykorzystać książkowych imion bohaterów (wersje imion z Drakuli pojawiły się w późniejszych kopiach). Thomas Hutter i Ellen Hutter to Jonathan i Mina Harker. Murnau pominął jednak wiele postaci drugoplanowych jak Lucy czy Van Helsinga.
W przeciwieństwie do książkowego Drakuli, Orlok nie tworzy nowych wampirów lecz zabija swoje ofiary. Musi również spać przez dzień gdyż światło słoneczne zabija go. Zakończenie jest także inne niż w książce - hrabia zostaje zniszczony.
[edytuj] Nosferatu w kulturze
- W 1979 roku powstał najsłynniejszy remake filmu, Nosferatu wampir, nakręcony przez Wernera Herzoga. Od czasu Symfonii grozy powieść Stokera uzyskała status własności publicznej, dlatego Herzog zapożyczył z niej postaci.
- Postać o imieniu Max Shrek występuje w filmie Powrót Batmana (1992) w reżyserii Tima Burtona.
- W 2000 roku powstał Cień wampira E. Eliasa Merhige, będący fikcyjną próbą rekonstrukcji zdarzeń jakie miały miejsce podczas kręcenia Nosferatu.
