Ociąż

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°43' N 17°56' E51.7166667 17.9333333 (Ociąż)


Ociąż
Województwo	wielkopolskie
Powiat	ostrowski
Gmina	Nowe Skalmierzyce
Położenie	51° 43' N 17° 56' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	62
Kod pocztowy	63-461
Tablice rejestracyjne	POS
Położenie na mapie Polski Ociąż

Ociąż – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Nowe Skalmierzyce. Liczy około 1 tysiąca mieszkańców.

[edytuj] Położenie

Położony na Wysoczyźnie Kaliskiej, na wysokości ok. 125 m n.p.m., przy drodze powiatowej Kotowiecko-Biskupice Ołoboczne, ok. 1 km na północ od drogi krajowej nr 25 Kalisz-Ostrów Wielkopolski, przy linii kolejowej Ostrów Wielkopolski-Łódź Kaliska, ok. 7 km na północny wschód od Ostrowa.

[edytuj] Historia

Znany od 1402 roku jako Oczyasch, wieś prywatna rycerska. W latach 40. XIX wieku w okolicy ukrywał się pisarz Roman Zmorski, który zebrał podania i baśnie z okolicy i wydał pod tytułem Lisie góry w Ociążu. Miejsce urodzin w 1911 błogosławionego Kościoła katolickiego, księdza Władysława Mączkowskiego. Miejscowość przynależała administracyjnie przed rokiem 1887 do powiatu odolanowskiego, w latach 1975-1998 do województwa kaliskiego, a w latach 1887-1975 i od 1999 do powiatu ostrowskiego.

[edytuj] Zabytki

grodzisko Lisia Góra, wczenośredniowieczne, datowane na IX-XI wiek, składają się na nie umocnione gród z podgrodziem,
kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny, drewniany, o konstrukcji zrębowej, kryty gontem, wybudowany w latach 1785-1786, rozbudowany (przedłużony) w 1927 roku,
- okap nad wejściem, wsparty na drewnianych słupach,
- polichromia autorstwa Wiktora Gosienieckiego, wykonana w 1929 roku,
- ołtarz główny z końca XVIII wieku, szafiasty, rokokowy w wystroju, z obrazem Matki Boskiej Śnieżnej z 1637 roku oraz postaciami fundatorów,
- prezbiterium z obrazem błogosławionego ks. Władysława Mączkowskiego,
- podziemia z grobem żołnierza wojen 1809, 1812-1814 i 1830-1831, pułkownika Władysława Podczaskiego,
- wolna drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej, kryta gontem, pochodząca z 1948 roku,
park podworski o powierzchni 11,4 ha z dwoma stawami i licznymi gatunkami krzewów i drzew (także okazy pomnikowe),
zabudowania pofolwarczne z XIX i XX wieku.