Oeffag D.III

Z Wikipedii

Albatros D.III (Oef) (seria 253)
Albatros D.III (Oef) seria 253
Dane podstawowe
Państwo	Austro-Węgry
Producent	Oeffag
Typ	samolot myśliwski
Załoga	jedna osoba
Historia
Lata produkcji	1917-1919
Dane techniczne
Napęd	1 x Austro-Daimler
Moc	136 kW (185 KM)
Wymiary
Rozpiętość	9 m
Długość	7,35 m
Wysokość	2,81 m
Powierzchnia nośna	20,56 m²
Masa
Własna	716 kg
Startowa	1005 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	198 km/h
Prędkość wznoszenia	3,3 m/s
Pułap	5000 m
Zasięg	300 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 x km kal. 8 mm Schwarzlose M7/12
Użytkownicy
Austro-Węgry, Polska

Albatros D.III (Oef) - austro-węgierski samolot myśliwski z okresu I wojny światowej, licencyjna udoskonalona wersja niemieckiego myśliwca Albatros D.III. Był jednym z podstawowych typów myśliwców używanych po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, która była ich drugim co do wielkości użytkownikiem. W Polsce znany był także potocznie od nazwy wytwórcy jako Oeffag D.III, lecz nie była to nazwa oficjalna.

Spis treści 1 Historia 2 Użycie samolotów w Wojsku Polskim 3 Opis techniczny 4 Źródła

[edytuj] Historia

W 1916 roku austriacka wytwórnia lotnicza Österrichische Flugzeugfarbrik AG (Oeffag) w Wiener Neustadt zakupiła licencję na samolot myśliwski Albatros D.II konstrukcji niemieckiej wytwórni Albatros Flugzeugwerke GmbH. Po zbudowaniu w wytwórni Oeffag 16 sztuk, wdrożono do produkcji nową wersję rozwojową tego samolotu - Albatros D.III, różniąca się głównie skrzydłami. Prototyp licencyjnego Albatrosa D.III (Oef) - skrót w nawiasie oznaczał wytwórnie - ukończono w lutym 1917 (nr. fabr. 53.20), po czym rozpoczęto produkcję tego samolotu. Pierwszą serię zbudowano w oparciu o kadłuby i silniki wersji D.II (Oef).

Samolot austriacki różnił się od pierwowzoru, gdyż do jego napędu użyto silnika o większej mocy, umieszczonego pod oprofilowaną osłoną, a ponadto poprawiono wytrzymałość dolnego płata i komory płatów. Zmieniono także inne elementy konstrukcji, jak chłodnicę silnika i rury wydechowe. Uzbrojenie w postaci dwóch karabinów maszynowych umieszczono w kadłubie - w górnej części jego nosa (w niemieckim Albatrosie - na kadłubie). Na skutek mocniejszego silnika i większej wytrzymałości konstrukcji, Albatrosy produkcji Oeffag były bardziej udane od niemieckich pierwowzorów i legitymowały się nieco lepszymi osiągami. Samolot ten był następnie rozwijany, z zastosowaniem mocniejszych silników i innych ulepszeń.

W wytwórni Oeffag produkowano samoloty w następujących seriach różniących się zastosowanym silnikiem:

• seria 53.2 – silnik Austro-Daimler o mocy 185 KM (136 kW), wyprodukowano 45 samolotów
• seria 153 – silnik Austro-Daimler o mocy 200 KM (147 kW), wyprodukowano 281 samolotów
• seria 253 – silnik Austro-Daimler o mocy 230 KM (169 kW), wyprodukowano ponad 250 samolotów
  

W serii 153 część samolotów (od numeru 153.112) nie miała dużego kołpaka śmigła i miała zaokrągloną blachę osłony silnika, zachowano to w serii 253.

Łącznie w wyprodukowano ponad 580 samolotów Oeffag D.III.

Samoloty myśliwskie Albatros D.III (Oef) od lipca 1917 roku sukcesywnie wprowadzano do lotnictwa austro-węgierskiego na frontach południowym i wschodnim. Piloci austriaccy odnieśli na nich do końca I wojny światowej wiele zwycięstw w walkach powietrznych. Od maja 1918 na froncie pojawiła się najlepsza seria 253, której do listopada 1918 lotnictwu austro-węgierskiemu przekazano 208 egzemplarzy.

[edytuj] Użycie samolotów w Wojsku Polskim

Na wiosnę 1919 roku Polska Misja Wojskowa zakupiła w wytwórni w Austrii 38 samolotów Albatros D.III (Oef) 253. serii. Samoloty te przywieziono do Polski złożone, transportem kolejowym. W Krakowie samoloty te zostały zmontowane, pierwsze egzemplarze w lipcu 1919 roku, ostatnie w 1921. Ponadto pod koniec 1918 roku zdobyto na terenie Małopolski 7 samolotów tego typu. Łącznie więc polskie lotnictwo wojskowe dysponowało 45 samolotami myśliwskimi Oeffag D.III.

Samoloty te przydzielono do eskadr myśliwskich: 7 Eskadra Myśliwska (12 samolotów, od sierpnia 1919) i 13 Eskadra Myśliwska (11 samolotów, od marca 1920 - dawna 2. Eskadra Wielkopolska), pozostałe samoloty skierowano do szkół lotniczych.

Na samolotach Oeffag D.III piloci polscy walczyli w walkach w latach 1919 – 1921, w tym w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych kilka tych samolotów używano w 15 eskadrze myśliwskiej (później zmieniono je numer na 112) do 1926 roku. Pojedyncze egzemplarze znajdowały się również w eskadrach treningowych 2 i 3 pułku lotniczego, ostatecznie wycofano je z użycia pod koniec lat dwudziestych.

[edytuj] Opis techniczny

Samolot Oeffag D.III był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, półtorapłatem o konstrukcji mieszanej, kadłub kryty sklejką i blachą metalową, płaty płótnem. Usterzenie klasyczne o kształcie eliptycznym. Napęd silnik rzędowy, chłodzony cieczą. Podwozie stałe – klasyczne. Śmigło drewniane.

Płaty o konstrukcji drewnianej (górny - dwudźwigarowy, dolny - jednodźwigarowy) kryte były płótnem. Lotki umieszczono tylko w górnym płacie. Kadłub o konstrukcji półskorupowej, o przekroju stożkowym, kryty sklejką, mieścił w przedniej części silnik rzędowy chłodzony cieczą, osłonięty blachą aluminiową. Za silnikiem w kadłubie znajdowała się odkryta kabina pilota z zamocowanym z przodu małym wiatrochronem. Na końcu kadłuba zamontowano usterzenie klasyczne o dużej powierzchni, kształtu eliptycznego, konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Śmigło zaopatrzono w kołpak.

[edytuj] Źródła

• Tomasz Goworek, "Pierwsze samoloty myśliwskie lotnictwa polskiego", Warszawa 1991, ISBN 83-85001-46-8