Oratorium Muzyczne
Z Wikipedii
Oratorium Muzyczne (właściwa nazwa Oratorium Maryjne Kongregacji Łacińskiej; czasami opisywane pod nazwą Sala Muzyczna) - barokowa aula w obrębie głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego.
Po przekształceniu wcześniejszej Akademii Jezuickiej w uniwersytet (1702), od 1728 rozpoczęła się budowa nowego gmachu uczelni. W jego obrębie zaplanowano kilka reprezentacyjnych sal, w tym Oratorium Muzyczne. Według pierwotnego projektu, oratorium miało zajmować całą szerokość budynku, jednak po zawaleniu się zachodnich filarów w trakcie budowy (sierpień 1731) salę znacznie zwężono. Głównym projektantem wystroju artystycznego oratorium był Johannes Petner, a po jego śmierci Joseph Frisch. Malowidła wykonał Johann Handtke z Ołomuńca. Dzięki znakomitej akustyce oratorium stało się jedną z głównych sal muzycznych Wrocławia. W XIX wieku koncertowali w niej Johannes Brahms, Ferenc Liszt, Niccolò Paganini, Artur Rubinstein, Klara Schumann i Henryk Wieniawski. W 1902 Hans Poelzig stworzył secesyjny prospekt organowy dla Oratorium (zniszczony w 1945). W czasie I wojny światowej oratorium było częścią lazaretu założonego w gmachu uniwersyteckim i dekoracje oraz malowidła uległy znacznym uszkodzeniom. Prace restauracyjne trwały do 1940. W trakcie oblężenia Wrocławia w 1945 oratorium zostało poważnie uszkodzone, zniszczeniu uległ m.in. strop sali. Odbudowa powojenna nie przywróciła dawnego wystroju i dopiero renowacja z przełomu XX i XXI wieku doprowadziła do odświezenia i odtworzenia większości sztukaterii oraz części malowideł, a także przywrócenia koncertowej funkcji auli.
[edytuj] Bibliografia:
- Sobota B. Uniwersytet Wrocławski. Wyd. Fundacji dla Uniwersytetu Wrocławskiego.
- Informacje z wystawy historycznej na Uniwersytecie Wrocławskim 2007-2008.
