Otto Ohlendorf
Z Wikipedii
Otto Ohlendorf (ur. 4 lutego 1907, zm. 8 czerwca 1951) - zbrodniarz hitlerowski, SS-Gruppenführer, dowódca Einsatzgruppe D i szef departamentu III (SD) w ramach RSHA.
Urodzony w okolicach Hanoweru, do NSDAP wstąpił w 1925, a rok później do SS. Ukończył ekonomię i prawo, uzyskując tytuł doktora z obu tych fakultetów. Błyskotliwa kariera Ohlendorfa w aparacie terroru III Rzeszy rozpoczęła się w 1936, gdy został on konsultantem SD do spraw ekonomicznych. Szybko awansował i już w 1939 został szefem departamentu III w RSHA (był to departament SD zajmujący się wywiadem wewnątrz Niemiec). Stanowisko to piastował do końca II wojny światowej.
W czerwcu 1941 Ohlendorf został przez Reinharda Heydricha mianowany dowódcą Einsatzgruppe D. Było to zgodne z wytyczną Heinricha Himmlera, by wszyscy wyżsi oficerowie SD spędzili część swojej służby w warunkach "wojennych" (miało to spowodować uodpornienie na widok dokonywanych przez hitlerowców zbrodni). Einsatzgruppe D działało na obszarach koło Morza Czarnego (w tym na Krymie i północnym Kaukazie). Według zeznań samego Ohlendorfa Einsatzgruppe D, do czerwca 1942, wymordowała ok. 90 tysięcy ludzi. Głównie Żydów, ale także innych obywateli i mniejszości zamieszkujących ZSRR. Za swoją gorliwą służbę otrzymał wiele odznaczeń i pochwał (w propagandzie Trzeciej Rzeszy Ohlendorf był przedstawiany jako wzór młodego nazisty). Adiutant zbrodniarza, Willi Seibert, zeznał, że Ohlendorf bardzo dbał o psychikę swoich oddziałów i był zwolennikiem używania specjalnych samochodów-komór gazowych w celu mordowania ofiar, zamiast przeprowadzania masowych rozstrzeliwań.
Po zakończeniu wojny Ohlendorf został schwytany przez aliantów i zeznawał najpierw jako świadek przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, dokładnie opisując działalność Einsatzgruppen. Następnie zasiadł na ławie oskarżonych w procesie Einsatzgruppen przed amerykańskim trybunałem wojskowym (był to jeden z 12 procesów norymberskich). Zapytany w trakcie przewodu sądowemu dlaczego mordowano także dzieci, odpowiedział, że po dorośnięciu dzieci przedstawiałyby nie mniejsze zagrożenie niż "partyzanci", pragnąc pomścić zabitych rodziców. Stwierdzając "partyzanci" Ohlendorf miał na myśli bezbronnych i niewinnych zlikwidowanych przez Einsatzgruppen cywili. Trybunał skazał oskarżonego na karę śmierci przez powieszenie i Ohlendorf został stracony w 1951. Mimo że w procesie Einsatzgruppen zapadło aż 14 wyroków skazujących na najwyższy wymiar kary, był to tylko jeden z 4 wyroków śmierci, które zostały wykonane.
