Ottynia
Z Wikipedii
Współrzędne: 48°44' N 24°51' E
| Ottynia | |
| Państwo |  Ukraina |
| obwód | iwanofrankiwski |
| Położenie | 48° 44' N 24° 51' E |
| Ludność (2001) • liczba ludności |
4000 |
| Nr kierunkowy | +380 |
|
Położenie na mapie kraju
  Ottynia
|
|
Ottynia (ukr. Otyn'a), miasto, obecnie rejon kołomyjski, obwód iwanofrankowski, leży pomiędzy Iwano-Frankowskiem a Kołomyją, 268 m. n.p.m., do 17 września 1939 województwo stanisławowskie.
[edytuj] Historia
Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z roku 1610 jako rezydencja magnacka. Do roku 1914 położona była w austriackiej prowincji Galicja, do roku 1772 województwo ruskie. W roku 1880 miasto liczyło 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w roku 1913 liczyło 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców. W roku 1669 Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół. Na początku XX wieku w miejscu drewnianej świątyni wybudowano nowy murowany kościół, którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w roku 1911.
Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych "Bredt" zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin cudotwórca Chaim Hager. W sieprniu 1941 doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Ci Żydzi, którzy przeżyli trafili później do obozu koncentracyjnego. Miasto było również siedzibą sowieckiego więzienia dla Polaków.
Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron zamiast pakować własny dobytek w kufrach i skrzyniach przewieźli (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski dosłownie całe wyposażenie kościoła z Ottynii, można je dziś oglądać w Ligocie Książęcej koło Namysłowa.
