Północnopodlaskie Towarzystwo Ochrony Ptaków
Z Wikipedii
Północnopodlaskie Towarzystwo Ochrony Ptaków (PTOP) zajmuje się ochroną ptaków i ich siedlisk. Działa w Polsce północno-wschodniej, zostało powołane do życia w 1985 roku w Białowieży.
[edytuj] Ratowanie awifauny
PTOP, na początku swej działalności zinwentaryzowało gniazda rzadkich ptaków drapieżnych na terenie woj. białostockiego (teraz podlaskie). Obecnie na terenach tych prowadzone są kontrole. Działalność PTOP dotyczy również ochrony środowiska. Do najważniejszych należy zaliczyć działania podjęte ratowania Biebrzy i Narwi. Ujawniono i nagłośniono zagrożenie związane z osuszaniem terenów środkowej Biebrzy. Towarzystwo rozpoczęło tworzenie własnych rezerwartów przyrody. W roku 1990 powstał pierwszy taki rezerwat o powierzchni 8,5 ha. PTOP monitowało władze w sprawie ratowania Bagiennej Doliny Narwi. Jednak działalność PTOP nie zawsze spotykała się ze zrozumieniem ze strony przedstawicieli władz.
Główna działalność PTOP związana jest z ochroną terenów podmokłych, będących siedliskiem wielu zagrożonych gatunków ptaków. Towarzystwo kupuje lub dzierżawi cenne przyrodniczo nieużytki, gdzie tworzone są "Ostoje ptaków PTOP". Obecnie jest to teren około 1000ha w Puszczy Białowieskiej, Knyszyńskiej, dolinach Biebrzy i Narwi.
Podjęto prace nad odtwarzaniem zdegradowanych przez człowieka terenów stanowiących jeszcze niedawno siedlisko rzadkich gatunków ptaków. Obecnie renaturalizacja prowadzona jest w Bagiennej Dolinie Narwi, Bagnie Tykocin.
Towarzystwo zajmuje się monitorowaniem stanu i badaniem zmian w awifaunie Polski. Prowadzona jest działalność edukacyjna, mająca na celu szerzenie świadomości społeczeństwa na temat ochrony ptaków.
PTOP posiada kilka stacji terenowych m.in. w Giełczynie nad Biebrzą i w Kalitniku w Puszczy Knyszyńskiej.
[edytuj] Ratowanie cietrzewia i głuszca
Cietrzew i głuszec — to dwa gatunki ptaków, które w Polsce należą do najbardziej zagrożonych. Występują już tylko na nielicznych stanowiskach na Podlasiu, Mazurach, Lubelszczyźnie, Kielecczyźnie, Beskidach, Tatrach i Karkonoszach.
Od 1998 roku PTOP we współpracy z nadleśnictwami realizuje program, którego celem jest zachowanie obu gatunków w ich naturalnych ostojach w północno-wschodniej Polsce.
Kształtowane są biotopy poprzez utrzymywanie początkowego etapu sukcesji, koszenie łąk, trzebieże w drzewostanach, odtwarzanie mokradeł oraz usuwanie podszytów z czeremchy amerykańskiej i dębu czerwonego, które niszczą borówczyska, jak też usuwanie lub wymiana grodzeń z siatki drucianej na płoty żerdziowe.
Najważniejszym i podstawowym elementem programu jest czynną ochroną ostoi, polegająca na kształtowaniu biotopu oraz redukcji drapieżników.
Ewidentnym sukcesem realizacji projektu jest wzrost liczebności cietrzewia na terenie północno–wschodniej Polski. Liczebność cietrzewia na Podlasiu w okresie 1994-1999 zmniejszyła się o 45 %, podczas gdy w latach 1999–2002 (po rozpoczęciu projektu) liczebność cietrzewia wzrosła o około 24 %. Wiosną 2004 roku stwierdzono dalszy wzrost populacji w niektórych ostojach lub stabilną liczebność w pozostałych.
Natomiast sytuacja głuszca w północno — wschodniej Polsce jest nadal trudna i nie uległa poprawie. Nadzieją napawa jednak fakt, że liczba głuszców w regionie praktycznie nie zmniejszyła się w przeciągu ostatnich lat.
