Pałaneczka gruboogonowa

Z Wikipedii

Pałaneczka gruboogonowa
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	dwuprzodozębowce
Rodzina	drzewnicowate
Rodzaj	Cercartetus
Gatunek	pałaneczka gruboogonowa
Nazwa systematyczna
Cercartetus nanus
(Desmarest, 1818)
Status ochronny
Kategoria zagrożenia (CzKGZ) EX EW CR EN VU NT LC Kategoria: niższego ryzyka
Systematyka w Wikispecies
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Pałaneczka gruboogonowa (Cercartetus nanus) - ssak z rodziny drzewnicowatych (Burramyidae).

Spis treści 1 Wygląd 2 Występowanie 3 Środowisko życia 4 Tryb życia 5 Bibliografia

[edytuj] Wygląd

Długość ciała 7-11 cm, ogona (chwytnego) 7,5-10,5 cm, masa 15-43 g. Wierzch ciała płowobrązowy, spód biały.

[edytuj] Występowanie

Istnieją dwa podgatunki zamieszkujące Tasmanię, kontynent od południowego-wschodu Australii Południowej do południowego-wschodniego Queenslandu oraz pobliskie wyspy

[edytuj] Środowisko życia

Od lasów deszczowych, poprzez lasy twardolistne do obszarów półpustynnych.

[edytuj] Tryb życia

Jest zwierzęciem nocnym. Dzień spędza w kulistym gnieździe, czasami zajmuje również opuszczone gniazda ptaków. Jeden osobnik może używać kilku gniazd. Zwinnie wspina się nawet na najcieńsze gałązki dzięki chwytnemu ogonkowi. Z końcem lata zwierzęta bardzo przybierają na wadze, grubieje również nasada ogona, gdzie gromadzone są rezerwy tłuszczu potrzebne na przetrwanie zimy. Zimą i w ciągu dnia aktywność zwierząt spada i zapadają w odrętwienie, które nie trwa jednak dłużej niż dwa tygodnie. Pokarm składa się głównie z pyłku i nektaru, np. kwiatów eukaliptusa czy banksji, który zbierany jest pędzelkowatym językiem. Prawdopodobnie zwierzęta te mogą odgrywać pewna rolę przy zapylaniu tych roślin. Gdy nie ma kwiatów, żywią się owocami, pająkami, owadami i ich larwami. Narodziny młodych odbywają się na kontynencie od wiosny do jesieni, na Tasmanii od końca zimy do wiosny. Jeden miot składa się przeważnie z czterech młodych, które przez około 6 tygodni pozostają w torbie.

[edytuj] Bibliografia