Papież Benedykt XV

Z Wikipedii

Benedykt XV

Herb

Dewiza	In te, Domine, speravi; non confundar in aeternum W Tobie Panie zaufałem, nie zawstydzę się na wieki
Imię łacińskie	Benedictus PP. XV
Data wyboru	3 września 1914
Poprzednik	Pius X
Następca	Pius XI
Imię i nazwisko	Giacomo Paolo Battista della Chiesa
Urodzony	21 listopada 1854 Genua, Włochy
Zmarł	22 stycznia 1922 Rzym, Włochy

Benedykt XV, właściwie Giacomo della Chiesa (ur. 21 listopada 1854, zm. 22 stycznia 1922), papież.

Spis treści

1 Dzieciństwo
2 Kapłaństwo
3 Arcybiskup
4 Kardynał
5 Konklawe
6 Papież
7 Przesłanie do Narodu Polskiego
- 7.1 Encykliki
- 7.2 Śmierć
8 Linki

[edytuj] Dzieciństwo

Giacomo della Chiesa pochodził z rodziny patrycjuszowskiej. Pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym, a następnie dostał się do Istituto Donavaro e Giusso (1862-1868), który przygotowywał do stanu kapłańskiego. Na skutek nalegań ojca przerwał edukację w tym kierunku. W 1869 jako ekstern skończył studia filozoficzne w seminarium w Genui i rozpoczął w tym mieście studia prawnicze (rok 1871) na uniwersytecie królewskim, gdzie uzyskał w 1875 doktorat z prawa cywilnego. Dopiero wtedy ojciec pozwolił mu na studia przygotowujące do kapłaństwa. W latach od 1875 do 1879 studiował na uniwersytecie Gregorianum w Rzymie, na którym w 1879 uzyskał doktorat z teologii, a w rok później doktorat z prawa kanonicznego.

[edytuj] Kapłaństwo

21 grudnia 1878 w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku uzyskał doktorat teologii, zaś w 1880 doktorat prawa kanonicznego w Gregorianum. Został zaangażowany w papieskiej służbie dyplomatycznej, gdzie zyskał sławę sprawnego dyplomaty. W 1901 został podsekretarzem stanu.

[edytuj] Arcybiskup

22 grudnia 1907 papież Pius X mianował go arcybiskupem Bolonii. W czasie sprawowania tej funkcji odwiedził wszystkie parafie i kaplice. Największą uwagę arcybiskupa poświęcał wychowaniu kleru (nauce religii). Chciał w ten sposób przeciwstawić się wybuchającym w Bolonii zamieszkom wywoływanym przez socjalistów.

[edytuj] Kardynał

Kardynał Giacomo della Chiesa

Kapelusz kardynalski otrzymał dopiero 23 maja 1914 po śmierci kardynała Rampolli. Mówiono, że najwyższe władze kościelne obawiały się wzrostu wpływów kardynała Rampolli, gdyby do kolegium kardynalskiego dołączono jego ucznia.

[edytuj] Konklawe

Po śmierci Piusa X konklawe zebrało się już w trakcie pierwszej wojny światowej. W dziesiątym skrutynium 3 września 1914 otrzymał 55 głosów na 60 wówczas oddanych. Jako papież przyjął imię Benedykta XV. Jego koronacja odbyła się w Kaplicy Sykstyńskiej.

[edytuj] Papież

Benedykt XV

Pontyfikat Benedykta XV był uwarunkowany pierwszą wojną światową. Podejmował wiele inicjatyw pokojowych oraz starał się łagodzić skutki wojny. Od samego początku organizował pomoc dla ofiar wojny. W 1914 w Watykanie papież otworzył biuro opieki nad jeńcami oraz ośrodek informacyjny o jeńcach i zaginionych, który ułatwiał kontakt jeńców wojennych z ich rodzinami. Organizował pomoc sanitarną i żywnościową dla jeńców i ludności krajów objętych działaniami wojennymi.

W encyklice Ad bestissimi Apostolorum Principis cathedram ogłoszonej 1 listopada 1914 zwrócił się z apelem do panujących o zachowanie pokoju. 1 sierpnia 1917 wydał notę pokojową skierowaną do walczących państw, w której wzywał do zawarcia pokoju bez zwycięzców i zwyciężonych. Apelował o uwzględnienie żądań narodów bałkańskich i Ormian. Opowiadał się także za przyznaniem niepodległości Polsce. W odezwie do biskupów świata nawoływał do pomocy Polsce, a 21 listopada 1915 z jego inicjatywy przeprowadzona została na całym świecie kwesta na rzecz narodu polskiego. W 1915 nakazał odprawić w intencji pokoju w kościołach specjalne nabożeństwa do Serca Pana Jezusa.

Po wojnie nawiązywał stosunki dyplomatyczne z wieloma państwami, stwarzając warunki do zawierania konkordatów. W listopadzie 1919 uchylił zasadę non expedit, która zabraniała katolikom włoskim działalności politycznej.

Benedykt XV ogłosił przygotowany przez poprzednika papieża Piusa X kodeks prawa kanonicznego i zniósł Kongregację Indeksu. Starał się o wznowienie katolickiej działalności misyjnej. Listem apostolskim Maximum illud z 1919 zapoczątkował nową erę w misjach katolickich. W 1915 powołał Kongregację Seminariów i Uniwersytetów a w 1917 Kongregację Kościołów Wschodnich oraz Instytut Orientalistyczny w Rzymie. Założył katolicki uniwersytet Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mediolanie w 1921.

Rzeźba Benedykta XV w Bazylice św. Piotra

W encyklice Humani generis redemptionem wydanej w 15 czerwca 1917 zawarł teologiczne podstawy przepowiadania słowa Bożego w Kościele. 15 września 1920 ogłosił, z okazji 1500 rocznicy śmierci św. Hieronima, encyklikę Spiritus Paraclitus o inspiracji ksiąg biblijnych i ważności studium Pisma świętego. Wiernych zachęcał do czytania Biblii.

Papież Benedykt XV wprowadził bullą Incrementum z 1919 prefację za zmarłych oraz przywilej odprawiania trzech mszy w Dzień Zaduszny.

[edytuj] Przesłanie do Narodu Polskiego

15 listopada 1918 roku wystosował na ręce ks. abpa Aleksandra Kakowskiego przesłanie do Narodu Polskiego w chwili odzyskania niepodległości:

Historia zapisała złotymi zgłoskami zasługi Polski względem religii chrześcijańskiej i europejskiej cywilizacji, atoli - niestety - musiała także zapisać, jak Europa za to niegodziwie jej odpłaciła. Przemocą bowiem odebrawszy Polsce jej osobowość polityczną, usiłowała nadto w niektórych częściach wydrzeć jej katolicką wiarę i narodowość. Aliści z podziwu godnym oporem umieli Polacy utrzymać jedno i drugie - obecnie zaś, przetrwawszy prześladowania dłuższe niż wiek cały, Polska zawsze wierna (Polonia semper fidelis) okazuje większą żywotność niż kiedykolwiek (...).Niech będą nieskończone dzięki Panu, że wzeszła już nareszcie jutrzenka zmartwychwstania Polski! My najgorętsze składamy życzenia, aby Polska - odzyskawszy swoją pełną niezawisłość - mogła jak najrychlej w zespole państw zająć przynależne jej miejsce i dalej rozwijać swoją historię narodu cywilizowanego i chrześcijańskiego.

W 1920 ustanowił w Polsce święto Matki Bożej Królowej Polski.

[edytuj] Encykliki

Ad beatissimi apostolorum (1914), pierwsza encyklika papieża o przyczynach I wojny światowej. Papież omawia w tej encyklice problemy Kościoła u progu swego pontyfikatu.