Paweł Batow

Z Wikipedii

Paweł Iwanowicz Batow (Павел Иванович Батов) (1 czerwca 1897 - 19 kwietnia 1985) — radziecki generał, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1943, 1945)

Od 1918 służył w Armii Czerwonej, gdzie zajmował szereg odpowiedzialnych stanowisk. Był uczestnikiem wojny domowej, walczył również w Hiszpanii (1936-1937) oraz brał udział w kampanii fińskiej (1939-1940). W czasie wojny radziecko-niemieckiej 1941 - 1945 zajmował szereg stanowisk dowódczych. Początkowo dowódca korpusu, 51 Armii, zastępca dowódcy wojsk Krymu. Od grudnia 1941 do października 1942 dowódca 3 Armii i pomocnik dowódcy Frontu Briańskiego do spraw formowania. Następnie dowodził 65 Armią w bitwach pod Stalingradem, Kurskiem, w operacjach na Białorusi i północnych ziemiach polskich. Uczestniczył w zajmowaniu ziem Pomorza. 6 marca 1945 jego wojska zdobyły Grudziądz po blisko dwumiesięcznym oblężeniu. Dowodzona przez niego armia, wchodząca w skład 2. Frontu Białoruskiego, zdobyła Szczecin 26 kwietnia 1945. Komendant wojenny Wałbrzycha. Dowódca garnizonu Armii Czerwonej w tym mieście.

Po wojnie Batow pełnił szereg funkcji w centralnych instytucjach Ministerstwa Obrony ZSRR. W latach 1955-1962 dowodził kolejno Przykarpackim i Nadbałtyckim Okręgiem Wojskowym. W latach 1962-1965 był szefem Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Układu Warszawskiego. Wieloletni deputowany do Rady Najwyższej ZSRR. 23 listopada 1965 przeszedł w stan spoczynku.

Napisał książki: W marszu i boju (1962) oraz Operacja Odra (1965).

Był ośmiokrotnie odznaczany Orderem Lenina.

26 kwietnia 1965 został nadany mu tytuł honorowego obywatela Szczecina. W tym samym roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gdańska.