Pelagia Majewska
Z Wikipedii
Pelagia Teresa Majewska (ur. 26 kwietnia 1933, Równe, zm. 12 lipca 1988) – polska wybitna pilotka i instruktorka szybowcowa, pilot samolotowy, zdobywczyni wielu szybowcowych rekordów kraju i świata, działaczka społeczna.
Córka Jana Pietrzaka (zginął w 1942 w obozie koncentracyjnym Mauthausen) i Stanisławy (zm. w 1985), urodzona 26 kwietnia 1933 w Równem na Wołyniu. Po II wojnie światowej, wobec włączenia Wołynia do ZSRR, Pelagia z rodziną zamieszkała w Lublinie. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczała do Gimnazjum im. Unii Lubelskiej, przekształconego w roku szkolnym 1948/49 w tzw. jedenastolatkę – późniejsze III Liceum im. Unii Lubelskiej. Świadectwo dojrzałości uzyskała w roku 1950.
W szkole należała do harcerstwa, uprawiała lekkoatletykę, pływanie, a po maturze spadochroniarstwo i szybownictwo w Aeroklubie Lubelskim. Następnie w tym samym Aeroklubie przeszła szkolenie na samolotach. W 1953 rozstała się z Lublinem i z Tadeuszem Majewskim – przyszłym mężem – przeniosła się do Warszawy. W Lublinie miała wylatane 40 godzin na samolotach i 18 na szybowcach.
W Aeroklubie Warszawskim startowała w licznych zawodach szybowcowych krajowych i międzynarodowych. Dwukrotnie (1973 i 1977) zwyciężyła w Kobiecych Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych, a raz (1975) zajęła drugie miejsce. Jako druga w Polsce i trzecia kobieta na świecie zdobyła złotą odznakę szybowcową z trzema diamentami. Uzyskała 17 rekordów światowych i 21 krajowych. Na szybowcach wylatała 3500 godzin i przeleciała blisko 100 tys. km. Jako pierwszy pilot szybowcowy w kraju wyróżniona została w 1956 r. najwyższym polskim odznaczeniem szybowcowym – Medalem im. Czesława Tańskiego. Była pierwszą kobietą w Polsce i drugą na świecie, która otrzymała nadane przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) najwyższe światowe odznaczenie szybowcowe – Medal Lilienthala (1960). Była Zasłużonym Mistrzem Sportu, trzykrotnie została odznaczona Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Przez pewien czas pracowała jako inspektor szkolenia lotniczego w Biurze Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Wiele godzin wylatała w aeroklubach terenowych jako społeczny instruktor szkolący młodzież. W latach 80. pracowała jako pilot w Zakładzie Usług Agrolotniczych WSK-PZL Warszawa-Okęcie. Była jednym z najbardziej doświadczonych pilotów w tym przedsiębiorstwie. Jej ostatnim lotem był transport – w ramach międzynarodowego kontraktu – przeciwpożarowego samolotu PZL M18 Dromader do Setubal w Portugalii. 12 lipca 1988 r. zginęła na lotnisku w Lizbonie w wyniku wypadku lotniczego.
Współpracowała ze "Skrzydlatą Polską" (SP), była członkiem Rady Redakcyjnej tego tygodnika, pisała artykuły, była życzliwym krytykiem i doradcą w redagowaniu pisma; dwukrotnie była laureatką "Błękitnych Skrzydeł" SP.
Za swe osiągnięcia w lotnictwie polskim odznaczona została Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Pośmiertnie odznaczono ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Na wniosek Polski Międzynarodowa Federacja Lotnicza ustanowiła (1989) medal jej imienia, przyznawany co roku przez FAI pilotce-szybowniczce za najwybitniejszy wyczyn sportowy roku na świecie, bądź za całokształt dokonań.
Pochowana została 21 lipca 1988 r. w grobie rodzinnym na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Lipowej w Lublinie (kw. 30A, rząd XXI, nr 27). W małżeństwie z Tadeuszem Zbigniewem Majewskim (1929-2002) – pochodzącym również z Wołynia – mieli syna Sławomira.
