Pikardowie
Z Wikipedii
| Pikardowie | |
| Główna religia | Chrześcijaństwo |
| Czas założenia | XIV w. |
| Wyznanie macierzyste | Katolicyzm |
| Założyciel | ? |
| Klasyfikacja religii | |
Pikardowie ( łac.: Pikarti, Picardi) to grupa religijna chrześcijańska z XIV-XV w., działająca w Europie zachodniej i w Czechach.
Aeneas Sylvius Piccolomini[1] twierdził, że nazwa grupy powstała od miejsca, skąd ta grupa pochodziła, czyli francuskiej Pikardii. Ich doktryna, mówiąca o "wolnym Duchu" sugeruje, że być może mieli związek z grupą religijną "Homines Intelligentiae", którą Inkwizycja zniszczyła w Brukseli.
Około 1418 pikardowie przenieśli się z Europy Zachodniej do Czech, zachęceni powstaniem tam taborytów, którzy głosili wolność osobistą i religijną oraz "sprawiedliwość na ziemi".
Doktryna pikardów ukształtowała się pod wpływem Willema van Hildernissem i Gillesa de Canter; była zbliżona do dolcynizmu: głosiła bliski koniec świata i "królestwo świętych", podkreślała, że "prawdziwi chrześcijanie" muszą cierpieć na Ziemi.
Pikardowie szybko zdobyli w Czechach wielu zwolenników, głównie w regionach słabo kontrolowanych przez taborytów, takich jak Žatec, Praga i Pilzno. W lutym 1421 kronikarz Vavřrinec z Brčovi wskazywał na szerzenie się wiary pikardów wśród taborytów i opisywał jak z Táboru wygnano 200 pikardów, kobiet i mężczyzn.[2]
Jednym z najbardziej znanych czeskich pikardów był Martin Huska (zwany "Loquis"), który bronił swojej wiary wobec husytów i katolików i starał się osiągnąć kompromis w kwestii eucharystii. Rzecznikiem pikardów był Piotr Kaniš, a znanymi misjonarzami byli: Mikołaj Kowal (zwany Mojżeszem), Adam i Maria.
Jednak niezależność wspólnot pikardyjskich trwała bardzo krótko, bo tylko 2 miesiące, od grudnia 1420 do lutego 1421. Taboryci zarzucali im "rozwiązłość" i propagowanie "wolnej miłości". Mikołaj z Pelhřimova napisał traktat przeciwko Kanišowi i w kwietniu 1421 Jan Žižka rozpoczął kampanię wojskową przeciwko pikardom. Pięćdziesięciu z nich, w tym Kaniša, husyci spalili na stosach w Klokotach. Pozostali pikardowie zorganizowali ruch oporu pod dowództwem Mikołaja Kowala. 20 kwietnia 1421 Žižka pokonał ich w ciężkich walkach i 25 pikardów spalił na stosie, pozostali zginęli podczas egzekucji w Pradze.
21 października 1421, zwolennicy Kaniša, którzy schronili się w lesie koło Bernatic, zostali pokonani i zamordowani, z wyjątkiem jednej osoby, która jako świadek miała opowiedzieć o doktrynie pikardów. Inna grupa pikardów schroniła się w zamku Ostrov, gdzie utrzymywała się z rabowania sąsiednich miejscowości.
Mimo, że Martin Huska wyrzekł się uroczyście "herezji" pikardów, Žižka poprzysiągł zemstę jemu i jego przyjacielowi Prokopowi Ślepcowi. Aby uniknąć zamieszek w Pradze, radcy miejscy wysłali obu do Roudnicy, gdzie zginęli w strasznych męczarniach (inspirowanych metodami, jakie Inkwizycja stosowała wobec taborytów).
W XVIII w. zaczęto błędnie nazywać adamitów pikardami.
[edytuj] Bibliografia
- Raoul Vaneigem, The Movement of the Free Spirit (przekład z jęz. franc.), New York, Zone Books, 1994, s. 192-195.
