Piotr Szymanowski

Z Wikipedii

Piotr Szymanowski (ur. 1 sierpnia 1858 w Witebsku, zm. 17 listopada 1926 w Warszawie) - generał major kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego i tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Wychowanek Korpusu Kadetów w Orle i Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Petersburgu. Od 1878 oficer zawodowy rosyjskiej kawalerii. Służył głównie na terenach Królestwa Polskiego. Pułkownik z 1907 i dowódca Izmajłowskiego pułku huzarów. W 1910 przeniesiony na emeryturę z awansem na stopień generała. Reaktywowany wraz z wybuchem I wojny światowej. Zaangażował się w organizowaniu ochotniczych jednostek polskich przy armii rosyjskiej jako przeciwwagę Legionów Polskich przy armii austro węgierskiej. W 1915 organizował Legion Puławski, potem był kierownikiem biura werbunkowego dla Polaków w Rosji oraz od lipca 1915 - marca 1916 dowódca Brygady Strzelców Polskich w Rosji.

W Wojsku Polskim od grudnia 1918. Grudzień 1918 - marzec 1921 komendant Stacji Zbornych dla oficerów.

Od kwietnia 1921 w stanie spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. W 1923 zweryfikowany jako tytularny generał dywizji.

[edytuj] Bibliografia

• Tadeusz Kryska Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, "Editions Spotkania", Warszawa 1991, s. 63.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.