Pisarz wielki
Z Wikipedii
Pisarz wielki - łac. notarius magnus -urząd centralny niesenatorski I Rzeczypospolitej, znajdujący się po podskarbim nadwornym, utworzony w 1504 r. przez Aleksandra Jagiellończyka dla Korony (początkowo 1) i Wielkiego Księstwa Litewskiego (początkowo 3). Współpracownik króla i kanclerza, odpowiedzialny za przygotowanie i wydawanie dokumentów publicznych oraz sentencji wyroków (pisarz wyroków) sądów asesorskich, w których zasiadali z głosem stanowczym. Wraz z podskarbim nadwornym kontrolował wydatki szafarza dworu królewskiego.
Zobacz: pisarz wielki koronny, pisarz wielki litewski, pisarz.
