Pisarz wielki litewski
Z Wikipedii
Pisarz wielki litewski (łac. notarius magnus Lithuaniae) – urząd centralny niesenatorski I Rzeczypospolitej, współpracownik króla i kanclerza.
[edytuj] Historia urzędu
Powstał w 1504, w Wielkim Księstwie Litewskim było ich aż trzech, podczas gdy Korona posiadała tylko jednego. Urząd ten sprawowali też duchowni katoliccy. W 1764 sejm konwokacyjny ustanowił po dwóch pisarzy wielkich w Koronie i na Litwie, odsuwając jednak osoby duchowne. W 1775 podwojono ich liczbę, wprowadzając po jednym pisarzu świeckim i trzech duchownych.
[edytuj] Kompetencje
Jego zadanie polegało na stosownym i odpowiednim wyrażaniu w słowach uchwał i postanowień w sprawach publicznych. Wydawał gotowe dokumenty i dyplomy ich adresatom. Często brał udział w poselstwach do innych władców. Pisarz wielki zasiadał z głosem stanowczym w sądzie asesorskim, opracowywał też sentencje wyroków.
