Pliocen
Z Wikipedii
|
Epoka |
Epoka |
Epoka |
|
pliocen |
||
Pliocen (ang. Pliocene)
- w sensie geochronologicznym: druga epoka neogenu, trwająca około 3,5 miliona lat (od 5,332 do 1,806 mln lat temu). Pliocen jest młodszy od miocenu a starszy od plejstocenu. Dzieli się na trzy wieki: zankl, piacent i gelas.
- w sensie chronostratygraficznym: drugi oddział neogenu, wyższy od miocenu a niższy od plejstocenu. Dzieli się na trzy piętra: zankl, piacent i gelas.
Nazwa pochodzi z połączenia greckich słów pleion - więcej i kainos - nowy.
Pliocen charakteryzował się dość surowym klimatem. Kontynenty zbliżają się do swego obecnego położenia. Klimat osusza się i oziębia. Duże obszary stepowieją.
Spis treści |
[edytuj] Geologia
Lądolód pokrywa Antarktydę, część Ameryki Południowej i częściowo kontynenty półkuli północnej. Morze Śródziemne, od dawna pozbawione połączenia z Atlantykiem, odzyskuje je - jego poziom się podnosi. Powstaje Przesmyk Panamski - do Ameryki Południowej napływają zwierzęta z Ameryki Północnej, wypierając częściowo faunę rodzimą.
[edytuj] Flora
Ochłodzeniu klimatu towarzyszy jego osuszenie - powierzchnia lasów silnie zmniejsza się, duże połacie Ziemi pokrywają trawy.
[edytuj] Fauna
Rozprzestrzeniają się trawożerne kopytne. Stepy Eurazji przemierzają wielkie stada bydła, gazel, jeleni i antylop. Ameryka Północna jest zasiedlona przez bardzo licznych przedstawicieli jeleni, wielbłądów, koni, mastodontów i widłorogów. Rozwijają się hipopotamowate. Zwiększa się liczba gatunków mięsożernych. Pod koniec pliocenu królem łowców jest Smilodon - tygrys szablastozęby. W Ameryce Południowej żyją szczerbaki, w tym olbrzymie Megatherium, które - jak wiele innych rodzimych gatunków Ameryki Południowej - nie przetrwa postępującego ochłodzenia i inwazji gatunków z północy.
