Poezja polsko-łacińska
Z Wikipedii
Nurt literatury polskiej rozwijający się od wczesnego Średniowiecza (ok. X-XII w.) do XVIIIwieku. Obejmuje on twórczość polskich literatów, powstałą na terenie Polski oraz z Polską związaną, a stworzoną w języku łacińskim. Do czasu wykształcenia się polskiego języka literackiego jako pełnoprawnego czynnika kulturowego literatura polsko-łacińska stanowiła zasdniczy rdzeń piśmiennictwa polskiego, a poczesne miejsce zajmowała w niej poezja. Głównymi przedstawicielami nurtu poezji polsko-łacińskiej są autorzy obcego pochodzenia: Niemiec Konrad Celtis, Włoch Filip Kallimach oraz inspirowani ich dorobkiem Polacy: Andrzej Krzycki, Jan Dantyszek, Klemens Janicki, Mikołaj Hussowczyk oraz łacińskojęzyczny Jan Kochanowski. W XVII wieku poezję polsko-łacińską tworzył m.in. bardzo popularny w Europie Maciej Kazimierz Sarbiewski, a także większość twórców polskojęzycznych (m.in. Mikołaj Sęp Szarzyński). Kres rozwojowi poezji polsko-łacińskiej nastąpił w dobie oświeceniowego rozpowszechnienia się języka francuskiego jako języka europejskich elit intelektualmych.