Poli(tereftalan butylenu)
Z Wikipedii
| Politereftalan butylenu | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Nazwa systematyczna | poli(tereftalan butylenu) | ||
| Inne nazwy | PBT, Celanex | ||
| Monomery | kwas tereftalowy i glikol butylenowy | ||
| Struktura meru | -[-C(O)-C6H4-C(O)O-(CH2)4-O-]- | ||
| Właściwości | |||
| Temperatura mięknięcia | 238°C (511 K) | ||
| Biodegradowalność | niebodegradowalny | ||
| Biokompatybilność | wysoka | ||
| Własności mechaniczne | sztywny termoplast | ||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|||
Poli(tereftalan butylenu) (PBT) – polimer z grupy poliestrów, otrzymywany na drodze polikondensacji z tereftalanu dimetylowego i glikolu butylenowego; podstawa jednego z termoplastycznych tworzyw sztucznych.
Na rynek został wprowadzony po raz pierwszy przez firmę Ticona pod nazwą Celanex.
Stosowany jest w przemyśle elektronicznym jako warstwa izolacyjna. Dzięki temu, że jest wysoce krystaliczny i po wtrysku do formy kurczy się w bardzo małym stopniu, jest stosowany do produkcji precyzyjnych kształtek, stosowanych w np: przełącznikach elektrycznych. Można go stosować w temperatura do 150 °C. Produkuje się z niego również precyzyjne elementy aparatury medycznej i w mieszaninie z pleksiglasem do produkcji elementów samochodów i sprzętu AGD.
