Powszechny kodeks karny o zbrodniach i karach
Z Wikipedii
Powszechny kodeks karny o zbrodniach i karach (niem.: Allgemeines Gesetz über Verbrechen und derselben Bestrafung), popularnie: Josephina - pol. Józefina) - kodeks karny cesarza Józefa II (od jego imienia pochodzi potoczna nazwa), obowiązujący od 1787 w krajach monarchii habsburskiej. Kodeks ten stanowił jeden z etapów rozwoju nowożytnego prawa karnego, wprowadzając wiele reform realizujących postulaty doktryny humanitarnej.
Spis treści |
[edytuj] Powstanie
Gdy Józef II rozpoczynał panowanie w Austrii, obowiązywał tam kodeks karny Theresiana, wydany przez jego matkę cesarzową Marię Teresę w 1768, wzorowany na słynnej Constitutio Criminalis Carolinae z 1532. Theresiana była już wówczas kodeksem wyraźnie archaicznym. Z polecenia cesarza Józefa II rozpoczęto prace nad nowym kodeksem karnym odpowiadającym ideom epoki. W ich wyniku w 1787 powstał nowy kodeks karny.
[edytuj] Struktura
W przeciwieństwie do Theresiany, Josephina zawierała jedynie regulacje prawa karnego materialnego - Prawo karne procesowe zostało skodyfikowane osobno w 1788.
Josephina zawierała 266 paragrafów, napisanych językiem przystępnym i wolnym od kazuistyki. Składała się z dwóch części:
- część I (184 paragrafy) zawierała przepisy o przestępstwach i karach kryminalnych,
- część II (82 paragrafy) obejmowała przepisy dotyczące przestępstw i kar politycznych.
Przepisy części ogólnej prawa karnego zostały skupione i wyodrębnione w trzech rozdziałach części pierwszej.
[edytuj] Charakterystyka
W pracach nad kodeksem uwzględniono postulaty, jakie głosiła w prawie szkoła humanitarystów, przez co Josephina stała się kodeksem nowoczesnym.
W zakresie zasad odpowiedzialności karnej Josephina jako pierwszy kodeks na świecie w pełni przyjmowała wprowadzoną w § 1 zasadę nullum crimen sine lege (formalna definicja przestępstwa: przestępstwem jest tylko czyn określony w ustawie). Tym samym kodeks zakazał stosowania analogii w sprawach karnych.
Odstąpiono od różnicowania odpowiedzialności karnej ze względu na stan społeczny, przyjmując zasadę równości wobec prawa. Przyjęto również zasadę powszechności prawa karnego - Josephina obowiązywała wszystkich mieszkańców monarchii.
Kodeks podkreślał subiektywizm oraz indywidualny charakter odpowiedzialności karnej. Jako pierwszy zrównał usiłowania z dokonaniem przestępstwa. Znacząco rozbudowano granice uczestnictwa w cudzym przestępstwie - podżegacz odpowiadał nawet wtedy, gdy podżegany nie popełnił przestępstwa (zerwanie z zasadą akcesoryjności).
Josephina zawierała konstrukcję zamiaru pośredniego (dolus indirectus).
W zakresie typizacji czynów zabronionych po raz pierwszy dokonano rozróżnienia przestępstw (co jest widoczne w strukturze kodeksu) na dwie kategorie: kryminalne (ciężkie, w szczególności przeciw władcy i państwu, przeciw życiu, zdrowiu, wolności; do ich sądzenia właściwe były sądy kryminalne, popełnić je można było tylko umyślnie) i polityczne (mniejszej wagi, podlegające kompetencji organów administracyjnych, wówczas nazywanych policyjnymi; można je było popełnić umyślnie i nieumyślnie).
Zreformowano katalog przestępstw - np. zbrodnia obrazy majestatu została ujęta jako przestępstwo przeciw państwu jako całości, a nie jako wystąpienie przeciw osobie monarchy. Zniesiono karanie za czary.
W zakresie katalogu kar Josephina znosiła arbitralność kar, przewidując, że stosować można tylko takie kary, które są w nim przewidziane (nulla poena sine lege). Kara miała być dostosowana do przestępstwa. Podstawowym rodzajem kary stała się kara pozbawienia wolności (do 100 lat). Kara śmierci została zniesiona w postępowaniu zwyczajnym, utrzymano ją tylko w postępowaniu doraźnym (nadzwyczajnym), stosowanym w przypadku buntów, rozruchów, powstań narodowych.
[edytuj] Obowiązywanie
Kodeks wprowadzono w 1787 we wszystkich krajach austriackich (również w Galicji). W Galicji Josephina obowiązywała jednak tylko do czasu wejścia w życie Ustawy karnej dla Galicji Zachodniej 1 stycznia 1797. W pozostałych krajach austriackich Powszechny kodeks karny o zbrodniach i karach obowiązywał do 1803, czyli do momentu wprowadzenia Księgi ustaw na zbrodnie i ciężkie policyjne przestępstwa, tzw. Franciscany. Zmiana kodeksu była spowodowana min. potrzebą zaostrzenia represji karnej w obliczu Rewolucji Francuskiej (np. w 1795 ponownie wprowadzono karę śmierci za zdradę główną).
