Prawo administracyjne
Z Wikipedii
Prawo administracyjne to dział prawa obejmujący zespół norm generalnie-abstrakcyjnych o charakterze materialnym, mocy powszechnie obowiązującej w znaczeniu podmiotowym, regulujących sytuację prawną podmiotów prawnie niepodporządkowanych organom administracji publicznej. Normy te oddziałują zarówno bezpośrednio poprzez ustanawianie w nich obowiązków i uprawnień, których realizacja podlega kontroli organów administracji publicznej jak i pośrednio przez stosowanie norm w drodze decyzji administracyjnej organu.
Jedną z charakterystycznych cech norm prawa administracyjnego jest możliwość zastosowania przymusu państwowego w celu jego wykonania.
[edytuj] Geneza prawa
Geneza prawa administracyjnego sięga końca XVIII wieku i wiąże się z Rewolucją francuską (1789-1799), która przekształciła "poddanego" w "obywatela". W okresie państwa liberalnego przepisy prawa administracyjnego wyznaczały przede wszystkim ramy działania administracji publicznej. Zakres oddziaływania prawa administracyjnego zwiększał się w tych krajach w miarę rozszerzania się państwowego interwencjonizmu.
[edytuj] Prawo administracyjne w Polsce
Prawo administracyjne w Polsce obejmuje:
- prawo administracyjne ustrojowe, które określa strukturę oraz zasady funkcjonowania administracji publicznej
- prawo administracyjne materialne, które reguluje prawa i obowiązki państwa i obywateli
- prawo administracyjne procesowe, określa postępowanie administracyjne.
Niektórzy polscy znawcy prawa administracyjnego:
- w XIX wieku: Franciszek Kasparek, Józef Bohdan Oczapowski, Antoni Okolski.
- w XX wieku: Tadeusz Bigo, Jan Boć, Wacław Dawidowicz, Emanuel Iserzon, Maurycy Jaroszyński, Władysław Leopold Jaworski, Stanisław Kasznica, Michał Kulesza, Kazimierz Władysław Kumaniecki, Jerzy Langrod, Zbigniew Leoński, Franciszek Longchamps de Bérier, Zygmunt Rybicki, Jerzy Starościak, Jan Zimmermann, Marian Zimmermann.
