Protesty na placu Tiananmen w 1989
Z Wikipedii
Protesty na placu Tiananmen w 1989 między 15 kwietnia a 4 czerwca. 17 IV 1989 na placu miała miejsce manifestacja studentów ku czci zmarłego dwa dni wcześniej sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin (KPCh) Hu Yao-banga uważanego za zwolennika reform politycznych w Chinach.
Od tej chwili na placu zbierały się stale coraz większe i coraz bardziej radykalne demonstracje. Po kilku dniach proklamowano okupację Tian’anmen[potrzebne źródło]. Protestujący studenci, których popierali pekińscy robotnicy, żądali rozpoczęcia reform politycznych, demokratyzacji życia publicznego oraz rozprawy z narastającą korupcją. Nowy sekretarz generalny KPCh Zhao Ziyang gotów był do rozmów, lecz w KPCh wygrała popierana przez najbardziej ortodoksyjnych polityków opcja siłowego rozwiązania sprawy.
Na wniosek premiera Li Penga rozwiązanie takie poparł także faktyczny przywódca ówczesnych Chin Deng Xiaoping. Kryzys zaognił się po 15 maja, z chwilą wizyty w Chinach Michaiła Gorbaczowa. Przygotowując się do rozprawy z demonstrantami wprowadzono w Pekinie stan wyjątkowy. Pierwsze próby rozpędzenia studentów przy użyciu lokalnych oddziałów wojskowych zakończyły się niepowodzeniem. Dopiero sprowadzona z prowincji 27 Armia na rozkaz władz nocą 4 VI 1989 rozjechała gąsienicami czołgów i rozpędziła ogniem z broni maszynowej zaskoczonych brutalnością uczestników protestów. Po zakończeniu akcji wydano komunikat że pokojowo nastawieni żołnierze zaatakowani zostali przez studentów.
Wg nieoficjalnych danych liczbę zabitych w czasie masakry szacuje się na ok. 5 tys., a rannych na ok. 10 tys[potrzebne źródło]. Zaraz po zajściach władze aresztowały ponad 2,5 tys. osób, głównie przywódców i najbardziej aktywnych uczestników demonstracji, z których kilkunastu w procesach politycznych skazano na karę śmierci. Pod koniec czerwca 1989 odwołano także ze stanowiska Zhao Ziyanga.
[edytuj] Zobacz też
