Przejście małego ruchu granicznego

Z Wikipedii

Przejście małego ruchu granicznego, mały ruch graniczny – szczególny, uproszczony tryb przekraczania granicy państwowej powstały w wyniku dwustronnych umów między Polską a Niemcami, Czechami i Słowacją wprowadzony dla obywateli tych krajów obowiązywał do 20 grudnia 2007 r. W związku z przystąpieniem Polski, Czech i Słowacji do Strefy Schengen (do której należą już Niemcy), z dniem 21 grudnia 2007 r. wszystkie przejścia graniczne tego typu zostały zlikwidowane, a granicę pomiedzy tymi państwami można przekraczać w niemal dowolnym miejscu (restrykcje dotyczą jedynie obszarów chronionych i innych zamkniętych).

[edytuj] Przekraczanie granicy

Forma ta dotyczyła mieszkańców i osób zameldowanych w pasie wybranych gmin, nazywanego pasem małego ruchu granicznego o szerokości około 15 km, a szczegółowo – po polskiej stronie tworzyły go gminy wymienione w załącznikach do odpowiednich umów dwustronnych.

Aby przekroczyć granicę w ramach tego trybu trzeba było:

• być zameldowanym w jednej z gmin wymienionych w umowie o małym ruchu granicznym,
• posiadać ważny dowód osobisty lub inny dokument upoważniający do przekroczenia granicy,
• posiadać urzędowy dokument potwierdzający fakt zameldowania we właściwej gminie, jeśli w posiadanym już dokumencie takiego wpisu nie ma.

Osoba nie zameldowana na stałe w jednej z gmin objętych umową o małym ruchu granicznym mogła uczestniczyć w małym ruchu granicznym, o ile w takiej gminie przez pewien czas przebywała i zameldowała się tymczasowo. W ramach małego ruchu granicznego można było odwiedzać jedynie te gminy położone po drugiej stronie granicy, które były objęte umową o małym ruchu granicznym, przebywając w nich w czasie do 7 dni. Na przejściach granicznych przeznaczonych wyłącznie do obsługi małego ruchu granicznego funkcjonariusze Straży Granicznej byli uprawnieni do dokonywania odpraw celnych, nie mieli jednak obowiązku stałego przebywania na przejściu.