Przyzwojak
Z Wikipedii
Przyzwojak (łac. paraganglioma, także nieprawidłowo: kłębczak, glomus tumor) – rzadko występujący, najczęściej niezłośliwy guz neuroendokrynny wywodzący sie z ciałek przyzwojowych układu przywspółczulnego i układu współczulnego. Objawy i budowa histologiczna guzów przypomina guz chromochłonny nadnerczy; jeśli rdzeń nadnercza uznać za ciało przyzwojowe układu współczulnego, pheochromocytoma jest w istocie szczególnym typem przyzwojaka. Najczęstszą lokalizacją guza jest rozwidlenie tętnicy szyjnej wspólnej. Znajduje się tam kłębek szyjny (glomus caroticum).
Spis treści |
[edytuj] Lokalizacja
W zależności od pochodzenia przyzwojaków dzielimy je na wywodzące się z ciałek przyzwojowych układu współczulnego przyzwojaki niechromochłonne (paragangliomata nonchromaffinicum) i przyzwojaki chromochłonne (paragangliomata chromaffinicum), których punktem wyjścia są ciałka przyzwojowe układu wspólczulnego.
Ciałka przyzwojowe układu przywspółczulnego (niechromochłonne, zwane takze chemodectoma) są chemoreceptorami i zlokalizowane są w pobliżu wielkich naczyń głowy i szyi. Najważniejsze z nich to:
- kłębek szyjny (ciałko przyzwojowe tętnicy szyjnej, glomus caroticum) z którego wywodzi się przyzwojak kłębka szyjnego (paraganglioma caroticum, ang. carotid body tumor)
- ciałko przyzwojowe zwoju szyjnego i bębenkowego (paraganglion jugulotympanici) z którego wywodzi się przyzwojak szyjno-bębenkowy (paraganglioma jugulotympanicum)
- ciałka przyzwojowe nerwu błędnego (paraganglia nervi vagi) rozproszone wzdłuż przebiegu nerwu błędnego od ganglion nodosum w dół, z których wywodzą się przyzwojaki nerwu błędnego (paraganglioma nervi vagi)
- pozostałe ciałka przyzwojowe są bardzo drobnymi tworami rozsianymi w oczodołach, jamie ustnej, jamie nosowej, nosogardle, krtani, tarczycy i przytarczycach. Z tych grup komórek również, chociaż niezwykle rzadko, rozwijają się guzy o charakterze przyzwojaków.
Ciałka przyzwojowe układu współczulnego (chromochłonne) zlokalizowane są wzdłuż pnia współczulnego w sąsiedztwie kręgosłupa i aorty. Największy z nich parzysty kłębek aortalny (narząd Zuckerkandla, glomus aorticum) leży po obu stronach aorty brzusznej tuż nad jej rozwidleniem. Większość pozostałych, mniejszych ciałek przyzwojowych ulega inwolucji począwszy od okresu pokwitania.
Za szczególne ciało przyzwojowe można uznać rdzeń nadnerczy, o tym samym pochodzeniu zarodkowym. Z rdzenia nadnerczy wywodzi się guz chromochłonny (pheochromocytoma).
Zobacz więcej w osobnym artykule: Guz chromochłonny nadnerczy.[edytuj] Epidemiologia
Przyzwojaki są nowotworami wieku starszego, zachorowalność jest największa w 5. i 6. dekadzie życia. W około 10% przypadków występują rodzinnie, wchodząc w skład zespołów uwarunkowanych genetycznie:
- zespołu rodzinnych przyzwojaków (PGL, typy 1-4)
- mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 2A i 2B
- zespołu von Hippla-Lindaua
- zespołu Carneya.
[edytuj] Charakterystyka
Kłębczaki są guzami wolno rosnącymi o bogatym unaczynieniu. Makroskopowo są to małe guzki (przyzwojak kłębka szyjnego 1,8-8,5 cm), otoczone cienką torebką.
[edytuj] Obraz histologiczny
Przyzwojaki zbudowane są z okrągłych gniazd wielobocznych komórek (niem. Zellballen) otoczonych przez wydłużone komórki koszyczkowe (ang. sustentacular cells).
[edytuj] Rozpoznanie
Zdiagnozowanie kłębczaka wymaga badania USG lub tomografii. Biopsja nie powinna być wykonywana ze względu na duże ukrwienie guza. Nie zawsze diagnostyka jest prosta, gdyż jak wspomniano na początku guzy te występują bardzo rzadko. Leczenie polega na operacyjnym usunięciu guza, co jeszcze niedawno wiązało się z dużym ryzykiem zgonu czy też powikłań pooperacyjnych. Postęp technik operacyjnych, w szczególności chirurgii naczyniowej, spowodował, że rokowanie jest stosunkowo dobre. W wypadku całkowitego usunięcia guza, następuje kompletne wyleczenie. Jeżeli guz usytuowany jest tak, że operacja jest niemożliwa, stosuje się radioterapię.
[edytuj] Bibliografia
- Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała Patologia znaczy słowo o chorobie. T. 2. Wydawnictwo Polskiej Akademii Umiejętności, Kraków 2003. ISBN 83-88857-65-7.
- Plouin PF, Gimenez-Roqueplo AP. Pheochromocytomas and secreting paragangliomas. Orphanet J Rare Dis. 1, 49. 2006. doi:10.1186/1750-1172-1-49. PMID 17156452.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Ryszard M Pluta, Brian Iuliano: Glomus Tumors (en). eMedicine.
