Psalm 112
Z Wikipedii
Psalm 112, jeden z psalmów mądrościowych zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.
Jego numer przyjęty został za Biblią hebrajską; Septuaginta i Wulgata nadają mu numer 111.
Spis treści |
[edytuj] Gatunek literacki i okoliczności powstania
Psalm 112, należy do utworów mądrościowych. Utwór ma charakter psalmu alfabetycznego, a pod względem struktury i słownictwa przypomina poprzedzający go Psalm 111, przy czym tamten wychwala dzieła Boga, a ten ludzi, którzy się Boga boją. Utwór łączony jest z uroczystościami dziękczynnymi, wg. Stanisława Łacha jest on pozdrowieniem osób, które przychodziły dziękować.
Psalm powstał w późniejszym okresie po niewoli.
[edytuj] Treść i teologia
Pod względem treści utwór rozwija cechy ludzi szczęśliwych opisanych w Psalmie 1. Podobnie jak Psalm 128, ten zaczyna się od formuły gratulacyjnej:
- Alleluja.
Szczęśliwy mąż, który się boi Jahwe
i który ma wielkie upodobanie w Jego przykazaniach[1]
Następne wiersze (2-4) zawierają obietnice dla człowieka sprawiedliwego - pomyślność i dobra ziemskie. Wiersze 5-9 to opis życia człowieka sprawiedliwego, który m.in. udziela pożyczek nie żądając procentów i nie oszukując[2]. Psalm zawiera trzy rady: zaufać Bogu, umiłować jego przykazania oraz darzyć miłością ubogich.[3] Ludziom sprawiedliwym przeciwstawiani są w ostatnim wierszu psalmu grzesznicy, którzy "zgrzytają zębami".
Psalm 112 kreśli obraz życia religijnego, w którym zapłatą Bożą za dobre życie jest ziemska pomyślność. U chrześcijan Nowy Testament poszerzył perspektywę na życie wieczne, zaś "światło w ciemności" (Ps 112,4) utożsamiane jest z Jezusem
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Łach: Księga Psalmów: Wstęp - przekład z oryginału - komentarz - ekskursy. Poznań: Pallotinum, 1990, ss. 478-480.
