Rada Główna Opiekuńcza

Rada Główna Opiekuńcza (RGO) – polska organizacja charytatywna działająca w czasie obu wojen światowych, obejmująca swoją działalnością Polaków.

RGO działała za zgodą władz okupacyjnych w czasie obu wojen światowych:

I wojny światowej – w latach 1916-1918 w Królestwie Polskim (za zgodą niemieckich władz okupacyjnych) i później, do 1920 na terenie Litwy, Łotwy i Estonii. Prowadziła wówczas bursy, schroniska, ochronki, wydawała żywność, odzież, zasiłki pieniężne. Kolejnymi prezesami Rady byli: S. Dzierzbicki, Eustachy Sapieha, a prezesami Zarządu Głównego: Adam Ronikier, S. Staniszewski.
II wojny światowej – w latach 1940-styczeń 1945, kiedy (w 1940) Adam Ronikier za zgodą gubernatora Hansa Franka wznowił jej działalność. Istotną pomoc w jej działalności okazał kardynał Adam Stefan Sapieha. Z pomocy RGO korzystało wówczas ok. 700-900 tys. osób rocznie.

rozdawnictwo odzieży, obuwia, żywności (tzw. suchy prowiant, tam gdzie nie było punktów dożywiania)

wysyłka paczek dla jeńców wojennych i więźniów
pomoc w rozlokowaniu na terenie Generalnego Gubernatorstwa Polaków wysiedlanych z terenów polskich włączonych do Rzeszy (głównie Wielkopolski i Pomorza)
pomoc dla wysiedlonych mieszkańców Zamojszczyzny, uchodźców z Wołynia
improwizowane szpitale dla ludności polskiej w czasie epidemii ospy i w czasie powstania warszawskiego a także po jego upadku
pomoc dla mieszkańców Warszawy podczas powstania i po wypędzeniu z miasta

RGO uzyskiwała środki (finansowe oraz w naturze) na prowadzenie działalności:

z ofiarności społeczeństwa (tzw. zbiórki, zsypki, delkaracje stałe) RGO współpracowała ze Szwajcarskim Czerwonym Krzyżem.

Pracowało w niej, z reguły bez wynagrodzenia, ok. 15 tys. osób, m.in. Karolina Lanckorońska.