Robert Wrenn
Z Wikipedii
Robert Duffield Wrenn, Bob Wrenn (ur. 20 września 1873 w Highland Park, Illinois, zm. 12 listopada 1925 w Nowym Jorku), tenisista amerykański, pięciokrotny zwycięzca mistrzostw USA w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Podobnie jak wielu innych członków jego rodziny od młodości z powodzeniem uprawiał wiele dyscyplin sportowych. W czasie studiów na Harvardzie grał m.in. w futbol, baseball, wyróżniał się także jako tenisista (międzyuczelniany mistrz USA w deblu z F.B. Winslowem w 1892). Po raz pierwszy znalazł się w czołówce rankingu krajowego w 1892, na 8. miejscu. Rok później awansował już na pozycję lidera, przede wszystkim dzięki pierwszemu tytułowi mistrzowskiemu zdobytemu na trawiastych kortów w Newport (Rhode Island).
W 1893 okazał się najlepszy w mistrzostwach USA, pokonując w finale turnieju pretendentów Freda Hoveya. Na starcie imprezy zabrakło triumfatora sprzed roku Olivera Campbella i tym samym Wrennowi przypadł tytuł bez konieczności rozgrywania właściwego finału (challenge round). Został on pierwszym leworęcznym zwycięzcą mistrzostw, a zarazem pierwszym przedstawicielem stylu defensywnego. Wrenn znany był z dobrego przeglądu sytuacji na korcie, umiejętności poruszania się, a przede wszystkim z lobów.
Wrenn obronił tytuł mistrzowski w 1894, ale w 1895 w challenge round musiał uznać wyższość Freda Hoveya. Po raz trzeci w walce o tytuł Hovey i Wrenn spotkali się w 1896 i tym razem Wrenn zrewanżował się, wygrywając w pięciu setach. Czwarty raz został mistrzem w grze pojedynczej rok później, pokonując rezydującego w Wielkiej Brytanii Australijczyka Wilberforce Eavesa także w pięciu setach. Ponadto w 1895 zdobył mistrzostwo w grze podwójnej, występując w parze z Malcolmem Chace. Pozostawał liderem rankingu amerykańskiego do 1897 (z przerwą w 1895).
Zabrakło go w mistrzostwach USA w 1898. Nie mógł bronić tytułu, powołany do wojska. W czasie wojny amerykańsko-hiszpańskiej przebywał na Kubie, gdzie jednym z jego towarzyszy broni był inny tenisista William Larned. W czasie służby Wrenn przeszedł żołtą febrę, po której już nigdy nie odzyskał poprzedniej dyspozycji. Kontynuował wprawdzie występy tenisowe po powrocie do kraju, ale w rankingu krajowym zdołał awansować jedynie na 8. miejsce w 1900. W tym samym roku w ćwierćfinale mistrzostw USA musiał uznać wyższość młodszego brata George'a.
Robert i George Wrenn stanowili pierwszą parę braci, jednocześnie klasyfikowanych w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego (trzeci z braci Everts był w 1896 uznawany za 18. rakietę USA). W 1903 bracia Wrenn wystąpili razem jako debliści w finale Pucharu Davisa w Bostonie, ale nie sprostali innemu rodzeństwu, Lauriemu i Reggiemu Doherty 5:7, 7:9, 6:2, 3:6. Robert Wrenn zagrał w tym meczu także w grze pojedynczej, ale nie był to szczególnie udany występ - przegrał z oboma braćmi Doherty, a trofeum po raz pierwszy przypadło reprezentacji Wysp Brytyjskich.
PO studiach Wrenn pracował w Nowym Jorku jako makler. W latach 1912-1915 pełnił funkcję prezydenta federacji amerykańskiej United States Tennis Association. W 1955 był w gronie pierwszych osób umieszczonych w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Spis treści |
[edytuj] Osiągnięcia w mistrzostwach USA
- gra pojedyncza - wygrane 1893, 1894, 1896, 1897, finał 1895
- gra podwójna - wygrana 1895, finał 1896 (oba z Malcolmem Chace)
[edytuj] Finały singlowe w mistrzostwach USA
- 1893 - 7:5, 3:6, 6:3, 7:5 z Fredem Hoveyem (finał All Comers, bez rozgrywania challenge round pod nieobecność obrońcy tytułu Olivera Campbella)
- 1894 - 6:8, 6:1, 6:4, 6:4 z Manliffe Goodbody
- 1895 - 3:6, 2:6, 4:6 z Fredem Hoveyem
- 1896 - 7:5, 3:6, 6:0, 1:6, 6:1 z Fredem Hoveyem
- 1897 - 4:6, 8:6, 6:3, 2:6, 6:2 z Wilberforce Eavesem
[edytuj] Źródła
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
