Rudolf Prich

Z Wikipedii

Rudolf Prich (ur. 6 sierpnia 1881 w Opawie na Śląsku Cieszyńskim - zamordowany w 1939, w nieznanych okolicznościach przez Sowietów ), podpułkownik artylerii cesarsko-królewskiej armii i generał dywizji Wojska Polskiego.

Od 1902 w oficer artylerii armii austro-węgierskiej. Walczył na frontach I wojny światowej.

Od czerwca 1918 w Wojsku Polskim. Szef oddziału w Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. Od VI - XII. 1919 szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów. Od XII. 1919 - IV. 1920 szef Oddziału I Sztabu Naczelnego Dowództwa, potem IV. 1920 - I. 1922 - szef Oddziału I Sztabu w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W okresie I. 1922 - IX. 1923 dowódca 26 Dywizji Piechoty. Od IX. 1923 - VII 1926 komendant Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. W okresie VII. 1926 - IX. 1935 komendant Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i lokatą 2^[1]. Od 31.XII. 1935 przeniesiony w stan spoczynku, mieszkał we Lwowie.

We wrześniu 1939 zgłosił sie do służby i powierzono mu 11 września dowodzenie pułkiem na południowym odcinku obrony Lwowa przed Niemcami. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną aresztowany przez NKWD i więziony na Zamarstynowie.

[edytuj] Awanse

Zweryfikowany w Wojsku Polskim w stopniu podpułkownika. Następnie kolejno otrzymywał awanse na stopień:

• pułkownik Sztabu Generalnego - 1 czerwca 1919
• generał brygady - 1 czerwca 1923
• generał dywizji - 1 stycznia 1928

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

Przypisy

[edytuj] Źródła

• T. Kryska, S. Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
• H. P. Kosk, Generalicja Polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001