Rury (dzielnica Lublina)

Z Wikipedii

Rury Lublina
Tablice rejestracyjne	LU
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Rury - dzielnica Lublina w południowo-zachodniej części miasta. Rozwinęła się na wyżynnych terenach dawnych pól miejskich rozciągających się aż do Konopnicy.

[edytuj] Historia

Nazwa dzielnicy wiąże się z gruntami, przez które przeprowadzone były rury wodociągowe około 1506 roku. Do ostatnich lat XVIII wieku istniały tu jurysdyki klasztorne, od których pochodzą także nazwy majatków i wsi: Rury Brygitkowskie, Wizytkowskie, Świętego Ducha, Jezuickie, Bonifraterskie. Przez Rury prowadziły kiedyś drogi na Wilkołaz, Kraśnik, w kierunku Jarosławca, Rzeszowa, odgałęzienia do Konopnicy, Bełżyc i Opola. Osadnictwo skupiało się nad rzeką i wzdłuż ul. Nadbystrzyckiej. Jeszcze w XX wieku istniały zabudowania pofolwarczne, a na terenach wyżynnych rozwijało się cegielnictwo. Cegielnię "Rury" zlikwidowano w 1970 roku. Występujące w rejonie rzeki piaski były od dawna ekspoatowane przez ludność.

Od początku XX wieku wieś Rury była wchłaniana przez zabudowę miejską. Na tereniach niegdyś rolniczych i pocegielnianych od 1957 rozwija się Lubelska Spółdzielnia Mieszkaniowa. Obszar został podzielony na szereg osiedli.

Od północnego zachodu dzielnica przylega do dawnego folwarku Konstantynów oraz do al. Kraśnickiej. Po 1944 znaczną część dzielnicy wypełniła zabudowa domkami jednorodzinnymi.

Obecnie niskie zabudowania jednorodzinne wypierane są z wolna przez bloki mieszkaniowe.

[edytuj] Etymologia

Na przełomie XV i XVI wieku, gdy zbudowano biegnący wzdłuż folwarków klasztornych wodociąg doprowadzający wodę dla Lublina z Wrotkowa, zaczęto je nazywać Rurami. Obok Rur Brygidkowskich i Rur Świętoduskich w XVI wieku pojawiły się Rury Jezuickie, własność osiadłego w Lublinie w 1582 roku zakonu jezuitów, a w XVII i XVIII wieku również Rury Bonifraterskie, to jest folwark bonifratrów opiekujących się szpitalem psychiatrycznym na Czwartku, oraz Rury Wizytkowskie należące do sprowadzonych do Lublina w 1723 roku panien wizytek. Tak wiec zakony osiadłe w Lublinie w ciągu XV-XVIII wieku zagospodarowały tereny rozciągające się na południowy zachód od miasta, tworząc tu osiedla folwarczne.

Na południe od miasta w końcu XVIII wieku powstał nowy folwark zwany Baki, zajmujący tereny wsi Rury Bonifraterskie. Nazwa Baki w XIX wieku została wyparta przez funkcjonujące już w XVII wieku określenie: Czuby, używane na oznaczenie wzniesień na skraju doliny Bystrzycy powstałych między wyżłobionymi w lessie wąwozami. Fol­wark Baki vel Czuby (tak zapisano w 1884 roku) po I wojnie światowej został roz­parcelowany, jego miejsce zajęła Kolonia Rury-Czuby, dziś wyrosła tam jedna z większych dzielnic Lublina nazwana pierwotnym, topograficznym określeniem — Czuby.