Sejm Kontraktowy

Z Wikipedii

Sejm kontraktowy - potoczna nazwa Sejmu PRL wybranego w dniach 4 i 18 czerwca 1989 roku. Był konsekwencją kompromisu wieńczącego obrady Okrągłego Stołu, zawartego 5 kwietnia 1989 roku.

Wybory do Sejmu były tylko częściowo wolne. Wzięło w nich udział zaledwie 62% uprawnionych. Jednakże frekwencja była zaniżona poprzez umieszczenie na listach wyborczych osób, które wyemigrowały. Pierwsza tura okazała się sukcesem opozycji na 161 przewidzianych dla niej miejsc w Sejmie od razu wprowadzono 160 kandydatów, a na 100 miejsc w Senacie-92 kandydatów. Koalicja rządząca zdołała wprowadzić zaledwie 5 kandydatów do Sejmu. Znaczącym faktem była klęska tzw. listy krajowej, z której kandydowali główni funkcjonariusze rządzącej ekipy. Większość komunistycznych polityków z premierem Mieczysławem Rakowskim na czele odpadła; przeszło jedynie dwóch. W związku z upadkiem listy krajowej, obie strony uzgodniły, iż pozostałe 33 miejsca zostaną obsadzone w II turze poprzez utworzenie dodatkowych mandatów w okręgach wyborczych. W II turze frekwencja była znacznie niższa, wyniosła ok 25%. "Solidarność" zdobyła w niej 7 z 8 pozostałych mandatów w Senacie oraz brakujący mandat w Sejmie. 23 czerwca posłowie i senatorzy z list "Solidarności" postanowili utworzyć Obywatelski Klub Parlamentarny (OKP) pod przewodnictwem Bronisława Geremka. Marszałkiem Sejmu wybrano Mikołaja Kozakiewicza (ZSL), zaś Marszałkiem Senatu - Andrzeja Stelmachowskiego (OKP). ^[1]