Bronisław Geremek

Z Wikipedii

Bronisław Geremek
Data i miejsce urodzenia	6 marca 1932 Warszawa
Minister Spraw Zagranicznych
Okres urzędowania	od 31 października 1997 do 30 czerwca 2000
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Poprzednik	Dariusz Rosati
Następca	Władysław Bartoszewski
Przewodniczący Unii Wolności
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Okres urzędowania	od 18 grudnia 2000 do 14 października 2001
Poprzednik	Leszek Balcerowicz
Następca	Władysław Frasyniuk
poseł do PE 2004-2009
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Okres urzędowania	od 20 lipca 2004

Bronisław Geremek (ur. 6 marca 1932 w Warszawie) – polski polityk, były przewodniczący Unii Wolności, minister spraw zagranicznych w latach 1997-2000, poseł na Sejm X, I, II i III kadencji, od 2004 poseł do Parlamentu Europejskiego.

Z wykształcenia historyk, mediewista. Jest wdowcem, ma dwóch synów. Zna cztery języki obce: francuski, angielski, włoski i niemiecki.

Spis treści 1 Dzieciństwo 2 Wykształcenie i praca naukowa 3 Działalność polityczna 3.1 Polska Rzeczpospolita Ludowa 3.2 III RP 3.2.1 Okrągły stół 3.2.2 Działalność partyjna 3.2.3 Poseł, minister spraw zagranicznych 3.2.4 Poseł do Parlamentu Europejskiego 3.2.5 Inne 4 Odznaczenia 5 Wybrane publikacje 5.1 Publikacje książkowe 5.2 Tłumaczenia 6 Przypisy 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Dzieciństwo

Nie wypowiada się wprost o swoim pochodzeniu i dzieciństwie, które uważa za "zamknięty kajet", jednak w wywiadzie-rzece udzielonym Jackowi Żakowskiemu wspominał o świadomości żydowskiej, którą w sobie wciąż nosi. Jego ojciec zginął w Auschwitz^[1].

Dzieciństwo spędził najpierw we Wschowie, później na warszawskim Żoliborzu. Tam działał aktywnie w Związku Walki Młodych wraz z mieszkającymi w okolicy Jackiem Kuroniem, Jerzym Wiatrem i Januszem Reykowskim. Ten ostatni uczęszczał do tego samego liceum, co Bronisław Geremek^[2].

[edytuj] Wykształcenie i praca naukowa

W 1954 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1956-1958 odbył studia podyplomowe w Ecole Pratique des Hautes Etudes w Paryżu. W 1960 uzyskał stopień doktora, a w 1972 obronił habilitację w Polskiej Akademii Nauk. W 1989 został mianowany profesorem nadzwyczajnym.

Zajmuje się badaniami nad historią kultury i społeczeństwa wieków średnich. Opublikował liczne artykuły, odbywał wykłady i odczyty, napisał 10 książek przetłumaczonych na 10 języków. Rozprawa doktorska z 1960 dotyczyła rynku pracy w średniowiecznym rzemiośle paryskim oraz problematyki prostytucji w tym mieście, natomiast praca habilitacyjna z 1972 grup marginesu społecznego w średniowiecznym Paryżu.

Jako naukowiec w latach 1955-1985 pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W latach 1960-1965 był wykładowcą na Sorbonie w Paryżu i kierownikiem tamtejszego Centrum Kultury Polskiej. Został kilkunastokrotnie uhonorowany tytułem Doctora honoris causa m.in. przez uniwersytety w Bolonii, Utrechcie, paryską Sorbonę, Nowym Jorku (Columbia) oraz Uniwersytet Jagielloński. W 1992 został mianowany profesorem wizytującym w College de France. Jest członkiem Academia Europea, Pen Clubu, Societe Europeenne de Culture oraz licznych towarzystw i stowarzyszeń.

W latach 1962-1965 był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej (Centre Culturel Francais) w Paryżu.

[edytuj] Działalność polityczna

[edytuj] Polska Rzeczpospolita Ludowa

W 1950 wstąpił do PZPR, był drugim sekretarzem POP na Uniwersytecie Warszawskim. W 1968 na znak protestu przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację wystąpił z partii.

W latach 70. aktywnie działał w polskiej opozycji demokratycznej. W latach 1978-1981 był współzałożycielem i wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych. W sierpniu 1980 związał się z ruchem społecznego protestu robotników Gdańska, został jednym z ekspertów i doradców powstającego NSZZ "Solidarność". W 1981 na Pierwszym Krajowym Zjeździe "Solidarności" przewodniczył Komisji Programowej. Został internowany po wprowadzeniu stanu wojennego, zwolniony po około roku w grudniu 1982, został następnie doradcą zdelegalizowanej wówczas "Solidarności", blisko współpracował z Lechem Wałęsą. Był także aresztowany w 1983.

[edytuj] III RP

[edytuj] Okrągły stół

W latach 1987-1989 przewodniczył Komisji Reform Politycznych Komitetu Obywatelskiego. Brał udział w rozmowach plenarnych w czasie obrad tzw. Okrągłego Stołu z władzami PRL w 1989, które doprowadziły do wyborów parlamentarnych w Polsce i powstania tzw. sejmu kontraktowego. W wyborach tych po raz pierwszy zdobył mandat poselski, później był wybierany posłem na Sejm RP w 1991, 1993 i 1997. W Sejmie kontraktowym przez część kadencji kierował Obywatelskim Klubem Parlamentarnym.

[edytuj] Działalność partyjna

Należał do założycieli Ruchu Obywatelskiego - Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Był m.in. przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii 1990-1997 oraz od 2000 do 2001 przewodniczącym Unii Wolności. Po wyborach parlamentarnych w 1991 Lech Wałęsa powierzył mu sformowanie nowego rządu, jednak misja ta zakończyła się niepowodzeniem. Od 2005 należy do Partii Demokratycznej.

[edytuj] Poseł, minister spraw zagranicznych

W latach 1989-2001 zasiadał w Sejmie. W X, I i II kadencji przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych, kierował też Komisją Konstytucyjną (1989-1991) i Komisją Prawa Europejskiego (2000-2001).

Po utworzeniu koalicji AWS-UW 31 października 1997 objął stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych. 12 marca 1999 w imieniu rządu polskiego podpisał akt akcesji do NATO. Funkcję tę pełnił do czerwca 2000.

[edytuj] Poseł do Parlamentu Europejskiego

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 został wybrany europosłem z komitetu Unii Wolności, zdobywając w okręgu warszawskim i wśród Polonii największą liczbę głosów. W Parlamencie Europejskim jest członkiem frakcji Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W 2007 odmówił złożenia oświadczenia lustracyjnego, tłumacząc się, że zrobił to w 2004^[3].

[edytuj] Inne

Jest jednym ze współautorów listu otwartego^[4] z 5 lipca 2006, w którym byli ministrowie spraw zagranicznych w rządach III RP protestowali wobec odwołania przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego szczytu weimarskiego w czerwcu 2006 i krytykowali charakter polityki zagranicznej w relacjach polsko-niemieckich.

[edytuj] Odznaczenia

Został nagrodzony wieloma odznaczeniami i wyróżnieniami. Posiada między innymi Wielki Krzyż z Gwiazdą Orderu Zasługi RFN oraz Pour le Mérite. Jest też oficerem Legii Honorowej Republiki Francuskiej. 11 listopada 2002 został uhonorowany został przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Orderem Orła Białego. W 1999 otrzymał tytuł Człowieka Roku tygodnika "Wprost".

[edytuj] Wybrane publikacje

[edytuj] Publikacje książkowe

• Litość i szubienica: dzieje nędzy i miłosierdzia (Czytelnik 1989, ISBN 83-07-01490-5)
• Świat "opery żebraczej": obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV-XVII wieku (Państwowy Instytut Wydawniczy 1989, ISBN 83-06-00428-0)
• Rok 1989 - Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta (red.: Maria Braunstein; Plejada, Dom Słowa Polskiego 1990)
• Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu: XIV-XV wiek (1972, wyd. 2 uzupełnione: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 2003, ISBN 83-7063-340-4)
• Wspólne pasje (wespół z Georgesem Duby; rozmowę przeprowadził Philippe Sainteny ; przeł. Elżbieta Teresa Sadowska; PWN 1995, ISBN 83-01-11855-5)
• Szansa i zagrożenie. Polityka i dyplomacja w rodzinnej Europie (Studio EMKA 2004, ISBN 83-88607-38-3)

[edytuj] Tłumaczenia

• Fernand Braudel, Historia i trwanie (seria: "Nowy Sympozjon"; przedmową opatrzyli Bronisław Geremek i Witold Kula; Czytelnik 1971, 1999, ISBN 83-07-02712-8)

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Tekst wystąpienia na oficjalnej stronie internetowej
2. ↑ "ludzie Wprost" na portalu wprost.pl
3. ↑ portal gazeta.pl z 25 kwietnia 2007
4. ↑ portal gazeta.pl z 6 lipca 2006

[edytuj] Zobacz też

• Posłowie X kadencji 1989-1991
• Posłowie I kadencji 1991-1993
• Posłowie II kadencji 1993-1997
• Posłowie III kadencji 1997-2001
• Rząd Jerzego Buzka

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Bronisław Geremek – strona prywatna
• Sylwetka Bronisława Geremka we Wprost
• Strona sejmowa posła III kadencji