Serafim Żeleźniakowicz
Z Wikipedii
Serafim Żeleźniakowicz (ur. 27 grudnia 1913 w Timkowiczach, obecnie Białoruś, zm. 25 grudnia 2004 w Białymstoku) - duchowny prawosławny, wieloletni rektor Warszawskiego Seminarium Duchownego.
W 1935 ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie, w 1939 Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego. 26 maja 1942 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Benedykta (zwierzchnika diecezji grodzieńskiej i białostockiej). 26 czerwca 1944 został mianowany proboszczem nowo erygowanej parafii w Hajnówce; za prace nad zorganizowaniem parafii otrzymał trzy nagrody cerkiewne, skufię, kamiławkę i złoty krzyż.
W latach 1951-1970 był rektorem Warszawskiego Seminarium Duchownego; uzupełniał jednocześnie studia, otrzymując stopień magistra teologii na Akademii Duchownej w Moskwie (1958) oraz broniąc doktorat z teologii na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (ChAT) w Warszawie. W latach 1962-1991 był wykładowcą ChAT.
16 września 1970 został proboszczem katedralnego soboru Św. Mikołaja w Białymstoku, od 1986 dziekan okręgu białostockiego. Przyczynił się do powstania największej świątyni prawosławnej w Polsce - cerkwi Świętego Ducha w Białymstoku. Zajmował się duszpasterstwem młodzieży licealnej i akademickiej, reprezentował Kościół prawosławny na sympozjach naukowych. 24 września 1986 sobór polskich biskupów prawosławnych nadał mu wysoki tytuł protoprezbitera.
W chwili śmierci był najstarszym duchownym prawosławnym w Polsce.
