Seweryn Hammer

Z Wikipedii

Seweryn Hammer (ur. 8 stycznia 1883 w Horodence, obecnie Ukraina, zm. 13 stycznia 1955 w Krakowie) - polski filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Poznańskiego i Jagiellońskiego, członek PAU.

Był synem Jana (urzędnika podatkowego) i Zofii z Teichmanów. Uczęszczał do gimnazjum w Kołomyi (1894-1901), następnie studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim (1901-1905), m.in. pod kierunkiem Kazimierza Morawskiego i Adama Miodońskiego. Pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjach w Krakowie, Nowym Sączu i Podgórzu (1906-1919). Uzupełniał jednocześnie studia na uniwersytetach Mediolanie, Rzymie i Monachium (1912-1914), prowadził badania na wyspie Patmos (1913), a w 1917 obronił doktorat na UJ na podstawie pracy De rerum naturae sensu apud poetas medii aevi graeco-barbaros, przygotowanej pod kierunkiem K. Morawskiego. W 1919 podjął pracę na Uniwersytecie Poznańskim; został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem III Katedry Filologii Klasycznej, w 1921 profesorem zwyczajnym. W 1925 przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie objął kierownictwo I Katedry Filologii Klasycznej (po śmierci Morawskiego). W czasie okupacji brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim; powrócił do pracy na UJ w 1945 jako kierownik II Katedry Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w 1953.

W 1927 został członkiem-korespondentem PAU, w 1945 - członkiem czynnym PAU; w latach 1930-1933 był sekretarzem Komisji Filologicznej PAU, a 1946-1952 przewodniczył Komitetowi Wydania Pism Św. Grzegorza z Nazjanzu PAU. Ponadto należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1947) oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1923). Miał opinię dobrego mówcy i wykładowcy, a zarazem surowego egzaminatora; jednym z jego uczniów był Kazimierz Kumaniecki.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały poezję i tragedię grecką, język grecki, epikę i retorykę rzymską oraz dzieje filologii klasycznej w Polsce. Badał erotyzm i jego formy wypaczone w tragediach Eurypidesa oraz wpływ tej twórczości na poezję grecką; był inicjatorem szerokich badań nad zagadnieniem miłości w filozofii. Wskazywał na związek między ludową poezją wczesnego średniowiecza i czasów nowogreckich z poezją aleksandryjską. Badał rękopisy św. Grzegorza z Nazjanzu oraz styl retoryczny Tacyta. Współpracował z "Archiwum Filologicznym" (1932-1951). Redagował przekład Wydań dzieł Arystotelesa (1929-1933), opracował przekłady m.in. Dzieł wszystkich Tacyta (1938-1947, 4 tomy, z szerokim wstępem), nowel greckich (1950), dzieł Herodota (1954), dzieł Polibiusza (1957). Ponadto ogłosił ok. 50 prac naukowych, m.in.:

• Contumeliae, quae in Ciceronis invectivis et epistulis occurunt, quatenus Plautinus redoleant sermonem (1905)
• Accesiones ad Apulei artem narrandi aestimandam (1920)
• Neograeca (1920)
• Z ruchu filologów klasycznych w Wielkopolsce (1920)
• O wpływie tragedji Eurypidesa "Hippolytos" na poezję hellenistyczną (1921)
• Kazimierz Morawski jako filolog i humanista (1925)
• Technika opowieści Apulejusza (1925)
• Oktawian w roli triumwira (1938)
• Nowy polski przekład Wergiliusza (1945)
• Motyw ludowy w "Eneidzie" Wergilego (1946)

Źródła:

• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983