Polibiusz
Z Wikipedii
Polibiusz, Polybios z Megalopolis (ur. ok. 200, zm. ok. 118 p.n.e.) - grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego.
Ze względu na dbałość o prawdę i krytycyzm wobec źródeł jest uważany za wybitnego przedstawiciela historiografii greckiej obok Tukidydesa. Z jego dzieł korzystali między innymi: Liwiusz, Pliniusz Starszy, Plutarch czy Appian.
[edytuj] Życiorys
Pochodził z Megalopolis w Arkadii, był synem Lykortasa, stratega Związku Achajskiego. W latach 169-168 p.n.e. był hipparchą (dowódcą jazdy). W czasie podboju Macedonii przez Rzym, w roku 168 p.n.e., po bitwie pod Pydną dostał się do niewoli i został przewieziony do Italii. Tam dostał się pod protekcję konsula Emiliusza Paulusa, zwycięzcy spod Pydny. Z czasem stał się wychowawcą i towarzyszem jego synów, Fabiusza i Scypiona. Z tym drugi nawiązał przyjacielskie stosunki. Później stał się jego doradcą wojskowym i wraz z nim brał udział w wyprawie przeciw Kartaginie i Numancji. Podróżował i poznał Galię, Hiszpanię oraz północną Afrykę.
Po zajęciu Grecji przez Rzymian w roku 146 p.n.e. został wyznaczony przez senat rzymski do zarządzania tym krajem.
Był pełen uznania dla Rzymu, jego ustroju politycznego, potęgi militarnej i podbojów. Napisał "Dzieje Rzymu" (dotyczą lat 264-146 p.n.e.), rodzaj historii powszechnej, które miały 40 tomów, jednak do naszych czasów zachowały się tylko księgi 1-5 i obszerne fragmenty pozostałych.
