Shōhei Imamura

Z Wikipedii

Shohei Imamura (jap. 今村 昌平, Imamura Shōhei^?, ur.y 15 września 1926 w Tokio - zm. 30 maja 2006) – japoński reżyser filmowy. Imamura był pierwszym japońskim reżyserem który zdobył dwie Złote Palmy na MFF w Cannes i jest uważany za jednego z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych twórców filmowych w historii japońskiego kina. Najstarszy syn Imamury, Dengan Daisuke, również jest scenarzystą filmowym i reżyserem, współpracował z ojcem przy Węgorzu (うなぎ) (1997), Doktorze Akagi (1998) i 11 września (2002).

Spis treści 1 Młodość i edukacja 2 Wczesna kariera 3 Nikkatsu 4 Lata 70. 5 Lata 80. 6 Lata 90. 7 Filmografia 8 Przypisy 9 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość i edukacja

Mimo że Imamura dorastał w zamożnej rodzinie lekarskiej przynależącej do wyższej klasy średniej, wojna sprawiła, że szybko poznał biedniejszą część społeczeństwa. Przez krótki czas po 1945 roku zarabiał sprzedając na czarnym rynku papierosy i alkohol. Odbiciem tego okresu życia reżysera jest tematyka większości jego filmów, skupiająca się na niższych warstwach japońskiego społeczeństwa. Imamura studiował historię Zachodu na Uniwersytecie Waseda, ale więcej czasu poświęcał na swoją aktywność polityczną i teatralną^[1]. W wywiadach wymieniał Rashômon (jap. 羅生門, Rashômon^?) Kurosawy z 1950 roku jako wczesną inspirację.

[edytuj] Wczesna kariera

Po ukończeniu studiów w 1951 roku Imamura zaczął pracę w zawodzie jako asystent Yasujiro Ozu w Studiach filmowych Shochiku przy filmach: Bakushû (jap. 麦秋, Bakushû^?), (1951), Ochazuke no aji (jap. お茶漬の味, Ochazuke no aji^?) (1952) i Tokyo monogatari (jap. 東京物語, Tokyo monogatari^?) (1953). Imamura nie był jednak usatysfakcjonowany wygładzonym i uproszczonym sposobem portretowania japońskiego społeczeństwa przez Ozu.

[edytuj] Nikkatsu

Imamura opuścił Shochiku w 1954 roku dla lepszej płacy w Nikkatsu, gdzie nakręcił swój pierwszy film - Nusumareta yokujo (jap. 盗まれた欲情, Nusumareta yokujo^?) w 1958 roku. W tej opowieści o wędrującej trupie aktorów Imamura poruszył niektóre tematy które miały powracać w jego późniejszej twórczości, co nie spotkało się jednak z uznaniem Nikkatsu. Wytwórnia zmusiła Imamurę do nakręcenia kilku łagodniejszych w wymowie filmów: Nishi Ginza ekimae (jap. 西銀座前駅, Nishi Ginza ekimae^?), Hateshinaki yokubo (jap. 果てしなき欲望, Hateshinaki yokubo^?) i Nianchan (jap. にあんちゃん, Nianchan^?), najmniej cenionych przez samego reżysera. Dopiero film z 1961 roku, Buta to gunkan (jap. 豚と軍艦, Buta to gunkan^?) pozwolił reżyserowi na pełnię artystycznej ekspresji. Zaszokowani producenci odsunęli Imamurę na dwa lata od projektów filmowych, reżyser spotkał się również z zarzutem gry na antyamerykańskich resentymentach. Następny film Imamury, Nippon konchuki (jap. にっぽん昆虫記, Nippon konchuki^?) z 1963 roku i rok późniejsze Akai satsui (jap. 赤い殺意), Akai satsui^?) dowiodły jednak konsekwencji artystycznej drogi tokijskiego reżysera. Te trzy filmy umocniły pozycję Imamury w środowisku filmowym i zapewniły mu opinię jednego z czołowych przedstawicieli japońskiej Nowej Fali.

Aby zapewnić sobie jeszcze większe pole artystycznego wyrazu, Imamura założył w 1965 własną wytwórnię filmową - Imamura Productions. Pierwszą jej produkcją była adaptacja powieści Akiyuki Nozaki Erogotoshi-Tachi (The Pornographers). Następnym posunięciem Imamury było nakręcenie dokumentu A Man Vanishes (jap. 人間蒸発, Ningen Johatsu^?). Film z 1968 roku był jednym z najambitniejszych i najkosztowniejszych przedsięwzięć reżysera. Kamigami no Fukaki Yokubo (jap. 神々の深き欲望, Kamigami no Fukaki Yokubo^?) był opowieścią o starciu tradycji i nowoczesności w realiach położonej na południu Japonii wyspy. Niestety, artystyczny sukces w tym przypadku nie znalazł odbicia w przychodach z dystrybucji: na kilka lat Imamura zmuszony był poważnie ograniczyć budżet swoich produkcji.

[edytuj] Lata 70.

Nippon Sengoshi - Madamu onboro no Seikatsu (jap. にっぽん戦後史　マダムおんぼろの生活, Nippon Sengoshi - Madamu onboro no Seikatsu^?) i Karayuki-san, the Making of a Prostitute mimo niskiego budżetu spotkały się z dużym zainteresowaniem. Oba dokumenty koncentrowały się na tej samej, ulubionej przez reżysera tematyce: silnych kobiet i ich walce o przetrwanie na obrzeżach społeczeństwa. Z kolei film z 1979 roku Vengeance Is Mine (jap. 復讐するは我にあり, Fukushû suruwa wareniari^?) był opartą na faktach opowieścią o seryjnym mordercy.

W 1975 roku Imamura założył Yokohama Vocational School of Broadcast and Film (Yokohama Hoso Eiga Senmon Gakko). Jeden z najsłynniejszych dziś absolwentów tej uczelni jest Takashi Miike, który karierę rozpoczął od asystowania mistrzowi przy jego filmie Zegen. Innym uczniem Imamury jest koreański reżyser Hwang Byung-Guk.

[edytuj] Lata 80.

Następne filmy Imamury były remake'ami: Eijanaika (jap. ええじゃないか, Ee ja nai ka^?) oparty na filmie Yuzo Kawashimy z 1957 roku i Ballada o Narayamie (jap. 楢山節考, Narayama bushiko^?) opowiedziana po raz pierwszy przez Keisuke Kinoshita w 1958 roku. Za Balladę o Narayamie Imamura otrzymał Złotą Palmę na MFF w Cannes. Kuroi ame (jap. 黒い雨, Kuroi ame^?) z 1989 roku poruszył tematykę ofiar bombardowania Hiroshimy, scenariusz był oparty na powieści Ibuse Masuji.

[edytuj] Lata 90.

Węgorz (jap. うなぎ, Unagi^?) z 1997 roku był pierwszym filmem Imamury po ośmioletniej przerwie i nie zawiódł oczekiwań: ascetyczna opowieść o zazdrości i zbrodni zapewniła reżyserowi drugą Złotą Palmę na jubileuszowym, 50. festiwalu w Cannes. W tym samym roku do kin trafił Dr. Akagi. W 2001 roku powstała komedia romantyczna o poszukiwaniu szczęścia, Akai Hashi no Shita no Nurui Mizu (jap. 赤い橋の下のぬるい水, Akai Hashi no Shita no Nurui Mizu^?). Był to ostatni film Imamury. W 2001 roku reżyser brał jeszcze udział w międzynarodowej koprodukcji 11 września i wyreżyserował ostatnią nowelę składającą się na obraz.

[edytuj] Filmografia

• 1958 Nusumareta yokujo (盗まれた欲情)
• 1958 Nishi Ginza ekimae (西銀座前駅)
• 1958 Hateshinaki yokubo (果てしなき欲望)
• 1959 Nianchan (にあんちゃん)
• 1961 Buta to gunkan (豚と軍艦)
• 1963 The Insect Woman (豚と軍艦)
• 1964 Akai satsui (赤い殺意)
• 1966 Erogotoshitachi yori Jinruigaku nyumon (エロ事師たちより　人類学入門)
• 1967 Ningen Johatsu (人間蒸発)
• 1968 Kamigami no Fukaki Yokubo (神々の深き欲望)
• 1970 Nippon Sengoshi - Madamu onboro no Seikatsu (にっぽん戦後史　マダムおんぼろの生活)
• 1975 Karayuki-san, the Making of a Prostitute
• 1979 Fukushū suru wa ware ni ari (復讐するは我にあり)
• 1981 Ee ja nai ka (ええじゃないか)
• 1983 Narayama Bushiko (楢山節考)
• 1987 Zegen (女衒)
• 1989 Kuroi ame (黒い雨)
• 1998 Unagi (うなぎ)
• 1998 Kanzō-sensei (カンゾー先生)
• 2001 Akai Hashi no Shita no Nurui Mizu (赤い橋の下のぬるい水)
• 2002 11'9''01 September 11 - 11. nowela (Japan)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Filmografia w serwisie JMDb (ja)
• Shohei Imamura w Internet Movie Database (IMDb) (en)
• Shohei Imamura by Nelson Kim. Senses of Cinema.