Siemion Bogdanow

Z Wikipedii

Siemion Ilijcz Bogdanow (ros. Семён Ильич Богданов) (29 sierpnia 1894 Sankt Petersburg – 12 marca 1960 Moskwa) – radziecki wojskowy, marszałek, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego

Urodził się Sankt Petersburgu w rodzinie robotniczej. W 1917 roku wstąpił do Armii Czerwonej, uczestnik wojny domowej w Rosji, uczestniczył w tłumieniu powstania tambowskiego oraz w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu wojny domowej w 1923 roku ukończył Wyższą Szkołę Wojskowo-Pedagogiczną i zajmował stanowiska sztabowe. W 1930 roku ukończył wyższy kurs strzelceko-taktyczny i został dowódcą pułku piechoty, a następnie szkolnego pułku zmechanizowanego. W 1936 roku ukończył kurs przy Akademii Wojskowej Mechanizacji i Motoryzacji. W marcu 1941 roku został dowódcą dywizji pancernej.

Po ataku niemieckim na ZSRR dowodzi w stopniu pułkownika dywizją pancerną. W marcu 1942 roku mianowany dowódcą wojsk pancernych 10 Armii. 19 maja 1942 roku został dowódcą 12 Korpusu Pancernego, którą pełnił do 7 września 1942 roku. W dniu 21 lipca 1942 roku mianowany generałem majorem. W dniu 26 września 1942 roku został dowódcą 6 Korpusu Zmechanizowanego (9 stycznia 1943 roku przemianowany na 5 Korpus Zmechanizowany Gwardii), którą to funkcję pełnił do 25 lutego 1943 roku, a następnie do 11 marca do 24 sierpnia 1943 roku dowódca 9 Korpusu Pancernego. W dniu 7 lipca 1943 roku awansował do stopnia generała porucznika.

W sierpniu 1943 roku został dowódcą 2 Armii Pancernej (20 października 1944 roku przemianowana na 2 Armię Pancerną Gwardii). Jako dowódca armii uczestniczył w walkach pod Moskwą, a następnie w ofensywach wojsk radzieckich. Dowodził armią w walkach na terenie Polski a następnie Niemiec. Dowodził armią w operacji berlińskiej oraz w szturmie Berlina.

W dniu 11 marca 1944 roku po raz pierwszy nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za dowodzenie armią w walkach pod Humeniem na Ukrainie. 6 kwietnia 1945 roku po raz drugi nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za rozgromienie wojsk niemieckich w rejonie Warszawy, za dowodzenie wojskami w trakcie forsowania Noteci i Odry oraz zajęcia Pomorza Zachodniego, mianowany na stopień generała pułkownika.

Po zakończeniu II wojny światowej nadal dowodził 2 Armią Pancerną Gwardii a w dniu 1 czerwca 1945 roku został mianowany na stopień marszałka wojsk pancernych. W maju 1947 został dowódcą wojsk pancernych radzieckiej Grupy Wojsk Okupacyjnych w Niemczech. W sierpniu 1948 roku mianowany 1 zastępcą dowódcy, a w listopadzie 1948 roku dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych Armii Radzieckiej, funkcję tę pełnił do 1953 roku. W latach 1953 – 1954 dowódca 7 Armii Zmechanizowanej, a następnie w latach 1954 – 1956 komendant Akademii Wojsk Pancernych.

W maju 1956 roku z powodu choroby przeniesiony do rezerwy. Zmarł w dniu 12 marca 1960 roku w Moskwie i został pochowany na cmentarzy Nowodziewiczym.