Spalenie na stosie
Z Wikipedii
Spalenie na stosie - sposób wykonania kary śmierci polegający na przywiązaniu skazańca (często heretyka, innowiercy, czarownicy, także Żydów; obok tego karę tę stosowano wobec pospolitych przestępców np. fałszerzy pieniędzy) do słupa, ułożeniu stosu z drewna i podpaleniu go. Skazany najczęściej umierał na skutek zatrucia czadem, dwutlenkiem węgla i innymi składnikami dymu powstającymi w wyniku spalania drewna. Kara ta była stosowana od starożytności, przez średniowiecze, aż do XVIII wieku.
Niektóre osoby skazane na spalenie na stosie:
- Polikarp ze Smyrny (155 lub 156 r.)
- Eulogiusz (259 r.)
- Jacques de Molay (1314 r.)
- Jan Hus (1415 r.)
- Joanna d'Arc (1431 r.)
- Girolamo Savonarola (1498 r.)
- Giordano Bruno (1600 r.)
- Kazimierz Łyszczyński (1689 r.)
Spalenie ciała osoby zmarłej było lub nadal jest stosowane w niektórych kulturach i religiach, np w hinduizmie. Jest starym dziedzictwem indoeuropejskim, dlatego praktykowali je także Słowianie[potrzebne źródło].
W wielu kulturach (na przykład w Indiach) istnieje zwyczaj dobrowolnego spalenia wdowy na stosie ze zwłokami męża - w Indiach zwyczaj ten nazywa się sati. Wdowa najczęściej z własnej woli wchodzi na ten stos, bo kultura nie przewidywała dla niej żadnej roli po śmierci męża.
Bocian • Chińska tortura wodna • Gruszka • Hiszpańskie buty • Kołyska Judasza • Kozi język • Kozioł czarownic (hiszpański osioł) • Krzesło inkwizytorskie • Krzyż modlitewny • Łamanie kołem • Ława tortur • Madejowe łoże • Maski wstydu • Zmiażdżenie • Toca (tortura wodna) • Wahadło (strappado, pendulum) • Widełki heretyków • Zgniatacz głowy • Zgniatacz kciuków • Żelazna dziewica
Beczka • Chłosta • Dyby • Falaka • Flet hańby • Gąsior • Kamienie hańbiące • Klatka błaznów • Kłoda • Kuna • Nabicie na pal • Piętnowanie • Praszczęta • Pręgierz • Spalenie na stosie • Sambenito