Stanisław Jopek
Z Wikipedii
Stanisław Jopek (ur. 10 października 1935 we Lwowie, zm. 1 sierpnia 2006 w Warszawie) – polski tenor.
Od urodzenia lubił śpiewać. Przejawiał wszechstronne zdolności. Gdy rodzice przenieśli się do Kościerzyc na Dolnym Śląsku, gdzie prowadzili sklep, bystry Staszek rozpoczął równolegle naukę w dwóch szkołach, w Brzegu – handlowej i muzycznej. W tej pierwszej z powodu rodzinnej smykałki, w drugiej zaś z powodu nietuzinkowego, mocnego i szlachetnego głosu.
W Szkole Muzycznej został natychmiast dostrzeżony przez dyrektorkę prof. Jadwigę Kryńską, która, widząc samorodny, nieprzeciętny talent osobiście zajmuje się indywidualną edukacją wokalną uzdolnionego ucznia. To ona pokierowała losem Staszka. Nakłoniła go, aby spróbował sił w profesjonalnym, reprezentacyjnym Zespole Pieśni i Tańca "Skolimów".
W 1952 r. został wybrany spośród kilku tysięcy kandydatów. W "Skolimowie" zdobywał szlif wokalny pod okiem najwybitniejszych profesorów i fachowców: prof. Jerzego Sergiusza Adamczewskiego, prof. Jana Trybusa, prof. Feliksa Rudomskiego, prof. Zofii Bregy i innych. Wkrótce dostał angaż śpiewaka-solisty. Zachwycał temperamentem i porywającą barwą głosu – co zostało mu do końca kariery. Wiadomość o jego sukcesach dotarła też do Karolina. W tym samym czasie trwały poszukiwania talentów do Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca "Mazowsze". Mira Zimińska-Sygietyńska i Tadeusz Sygietyński urzeczeni byli talentem, który odkryli oglądając występ zespołu "Skolimów". Wysłali po Staszka oficjalną delegację.
W 1956 r. rozpoczął pracę artystyczną w "Mazowszu" (już wtedy im. Tadeusza Sygietyńskiego) jako śpiewak-solista (tenor). Od tamtej pory towarzyszył zespołowi na każdym koncercie.
Marzenia Stanisława Jopka spełniły się. Sukcesywnie zdobywał to, co dla artysty-śpiewaka jest najcenniejsze: uznanie i miłość publiczności oraz największe sceny świata. Jego występy nieprzerwanie budziły podziw i entuzjazm na koncertach w kraju i za granicą. Śpiewał w 36. językach, m.in. w tych egzotycznie brzmiących, jak: chiński, japoński, fiński czy arabski. Były to przeważnie najpopularniejsze piosenki ludowe danego kraju, ale także i najpopularniejsze arie i pieśni operowe. Bariera językowa w konfrontacji z talentem Stanisława Jopka odchodziła na plan dalszy. Nawet rdzennie polskie pieśni przyjmowanie były z uznaniem.
Jego głos rozpoznawalny był w każdym polskim domu. Słynął nie tylko z ludowych piosenek "Mazowsza", ale też z pieśni Chopina, Moniuszki i może najważniejszych – z polskich kolęd.
Przez ponad 40 lat zachwycał swym kunsztem i doskonałą formą podczas koncertów z "Mazowszem". Jednak sekretem sukcesów Stanisława Jopka była interpretacja. Jego szlagier – "Furman" jest ciągle tą samą piosenką, w tym samym klimacie, z której do dziś tylko on potrafi wydobyć ponadczasowe mądrości polskiego ludu. Przez nią też otrzymał żartobliwy tytuł – Pierwszego Furmana Rzeczypospolitej. To ona niezmiennie wywoływała spontaniczne reakcje publiczności i skandowanie o bisy.
Stanisław Jopek mówił o sobie, że jest szczęściarzem, a "Mazowsze" jest najlepszą akademią muzyczną i szkołą życia. Tu spotkał dwie kobiety, które miały największy wpływ na jego życie.
Pierwszą – najważniejszą i najwspanialszą – Marię Stankiewicz, która została jego żoną. Drugą – Mirę Zimińską-Sygietyńską, kobietę o żelaznym charakterze, która nauczyła go pokory do muzyki i sztuki. Talent po Stanisławie Jopku odziedziczyły obie córki. Patrycja Jopek jest wybitną skrzypaczką, Anna Maria Jopek znaną i uwielbianą piosenkarką jazzową. Tenor zmarł we wtorek, 1 sierpnia 2006, w południe. Miał 71 lat.
Stanisław Jopek za wybitne zasługi i rozsławianie narodowej kultury w kraju i za granicą uhonorowany został licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami. Najważniejsze z nich to:
- Złoty Krzyż Zasługi (1960);
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975);
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982);
- Tytuł "Wybitnego Śpiewaka Ludowego" nadany przez ZASP (1998);
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000);
- Statuetka "Prometeusz" (2004).
