Stanisław Lubomirski (marszałek wielki koronny)

Z Wikipedii

Stanisław Lubomirski

Szreniawa bez Krzyża
Data urodzenia	ok. 1720
Data śmierci	1783

Rodzina	Lubomirscy
Rodzice	Teodor Lubomirski Elżbieta Lubomirska
Małżeństwo	Izabela Lubomirska
Dzieci	Julia Potocka Aleksandra z Lubomirskich Potocka

Stanisław Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. ok. 1720, zm. 1783) – od 1753 r. marszałek wielki koronny i strażnik wielki koronny.

Syn Teodora Lubomirskiego i Elżbiety, brat Antoniego, kasztelana i wojewody krakowskiego. Był osobą zamożną i wspierał interesy Familii. Odgrywał rolę jednego z przywódców obozu Czartoryskich (ożenił się z Elżbietą, córką Augusta Aleksandra Czartoryskiego). Jego córkami były Julia Potocka i Aleksandra Potocka. Był nieprzejednanym wrogiem ostatniego króla Polski - Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zasłużony dla rozwoju Warszawy, zwalczał wpływy rosyjskie w Polsce.

W 1758 reaktywował polską lożę masońską - Aux Trois Frères. W 1764 był jednym z inicjatorów reform sejmu konwokacyjnego. Otrzymawszy 1766 laskę marszałkowską uczynił dużo dla podniesienia Warszawy, pracował nad reformą sądownictwa karnego. W czasie konfederacji barskiej umacniał St. Augusta w oporze przeciw Rosji, usiłując go przeciągnąć na stronę konfederatów i Francji. Po pierwszym rozbiorze należał do opozycji magnackiej, działającej przeciw królowi w oparciu o Austrię, zasiadał w Radzie Nieustającej.