Steven Lindsey

Z Wikipedii

Steven Wayne Lindsey

Steven Wayne Lindsey (ur. 24 sierpnia 1960 Arcadia, stan Kalifornia Stany Zjednoczone), pułkownik lotnictwa, amerykański astronauta.

[edytuj] Wykształcenie oraz służba wojskowa

• 1978 – szkołę średnią (Temple City High School) ukończył w Temple City, stan Kalifornia.
• 1982 – został absolwentem Akademii Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (U.S. Air Force Academy), gdzie uzyskał tytuł inżyniera budowy maszyn. Akademię ukończył jako podporucznik. Podstawowe przeszkolenie lotnicze odbył w bazie Reese, stan Teksas.
• 1983 – po uzyskaniu uprawnień pilota został skierowany do 12 Eskadry Rozpoznania Taktycznego (12th Tactical Reconnaissance Squadron) w bazie lotniczej Bergstrom, stan Teksas. Od 1984 do 1987 był w tej bazie instruktorem i nauczycielem akademickim. Latał na samolotach typu RF-4C Phantom II.
• 1989 – 1990 – przeszedł szkolenie w Szkole Pilotów Doświadczalnych Sił Powietrznych (Stany ZjednoczoneF Test Pilot School) w bazie Edwards, stan Kalifornia. Kurs zakończył w nagrodą Liethen-Tittle dla wyróżniającego pilota cylku szkoleniowego.
• 1990 - ukończył Instytut Technologii Sił Powietrznych (Air Force Institute of Technology) w bazie lotniczej Wright-Patterson, stan Ohio otrzymując stopień magistra w dziedzinie inżynierii lotniczej.
• 1990 – 1993 – został przeniesiony do 3247 eskadry doświadczalnej, która stacjonowała w bazie Eglin, stan Floryda. Kierował tam testami broni i podsystemów myśliwców F-16 i F-4. Później był zastępcą dyrektora zespołu ds. zaawansowanego zwiadu taktycznego oraz dowodził eskadrą F-16.
• 1993 – został przyjęty na roczne szkolenie do Akademii Dowódczo-Sztabowej Sił Powietrznych (Air Command and Staff College) znajdującego się w bazie Maxwell, stan Alabama. Po przebytym kursie otrzymuje przydział do bazy Eglin, gdzie był odpowiedzialny za zatwierdzanie uzbrojenia dla F-16, General Dynamics F-111, A-10 i F-117.
• marzec 1995 – został przeniesiony do NASA w związku z zakwalifikowaniem się do korpusu astronautów.

Na 50 typach różnych samolotów wylatał ponad 5 000 godzin.

[edytuj] Kariera astronauty

• 1994 - 8 grudnia został członkiem 15 grupy astronautów NASA.
• 1996 – zakończył podstawowe szkolenie przewidziane dla pilotów wahadłowców i został przydzielony do Biura astronautów NASA. Początkowo trafił do laboratorium zajmującego się integracją awioniki wahadłowca (Shuttle Avionics Integration Laboratory - SAIL), a następnie do pracującego nad modernizacja kokpitu promów kosmicznych. Później został naczelnikiem działu ds. eksploatacji międzynarodowej stacji kosmicznej.
• 1997 – 19 listopada – 5 grudnia był pilotem wahadłowca Columbia podczas misji STS-87.
  Po powrocie na Ziemię Lindsey był odpowiedzialny za trening załóg oraz testy technik lądowania wahadłowca.
• 1998 – w czasie wyprawy STS-95 w dniach 29 października – 7 listopada był pilotem wahadłowca Discovery.
  Po zakończeniu swojej drugiej misji kosmicznej Lindley został zastępcą dyrektora ds. eksploatacji wahadłowców i jednocześnie współprzewodniczył radzie zajmującej się modernizacją kokpitu promów kosmicznych. Odpowiadał za aktualizację awioniki wahadłowca. Koszt przedsięwzięcia sięgał 400 milionów dolarów.
• 2000 – 28 września otrzymał dowództwo lotu STS-104.
• 2001 – w dniach 12 – 25 lipca dowodził promem Atlantis podczas misji STS-104.
• 2002 – w grudniu został mianowany dowódcą misji STS-119. Start do tej wyprawy był przewidywany na styczeń 2004. Po katastrofie wahadłowca Columbia plan lotów został gruntownie zmieniony i wszystkie misje zostały przesunięte lub zmieniono ich cel.
• 2003 - w listopadzie został mianowany dowódcą wyprawy STS-121.

Ostatnio pracował w Biurze Astronautów NASA jako dyrektor operacji ISS, gdzie zajmuje się integracją działań astronautów, służb cywilnych i firm kooperujących z NASA w celu efektywnego opracowania zagadnień związanych z rozwojem, testami, treningiem załóg i eksploatacją Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

• 2006 - 4 lipca wystartował w kosmos do misji STS-121 na pokładzie wahadłowca Discovery.

[edytuj] Loty kosmiczne

• STS-87 (Columbia F-24);

Załoga STS-87.
W pierwszym rzędzie od lewej: S. Lindley, T. Doi i W. Scott, z tyłu od lewej: K. Kregel, K. Chawla i L. Kadieniuk

W dniach 19 listopada – 5 grudnia 1997 uczestniczył w locie STS-87 jako pilot misji. Razem z nim w kosmos polecieli: Kevin R. Kregel (dowódca), Kalpana Chawla (specjalista misji MS-1), Winston E. Scott (MS-2), Takao Doi (MS-3) oraz Leonid K. Kadieniuk z Ukrainy (specjalista ładunku PS-1). Był to czwarty lot, w którym na pokładzie promu znalazł się zestaw aparatury USMP-4 (US Microgravity Payload), gdzie znajdowały się urządzenia do obserwacji różnych zjawisk fizycznych w stanie nieważkości oraz obserwacji Słońca. Podczas misji astronauci dwukrotnie opuszczali pokład wahadłowca testując narzędzia niezbędne do montażu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Ponadto przechwycili na orbicie satelitę Spartan-201, którego wcześniej załoga promu umieściła w kosmosie. Podczas EVA Lindsey sterował pierwszym swobodnym lotem AERCam Sprint (Autonomus Extravehicular Activity Robotic Camera) – sferycznego minirobota wyposażonego w kamerę.
Po wykonaniu 252 okrążeń Ziemi wahadłowiec Columbia wylądował w KSC na Przylądku Canaveral na Florydzie.

• STS-95 (Discovery F-25);

STS 95. Astronauci S. Lindsey i P. Duque (u góry) w module Spacehab.

29 października 1998 Steven Lindley rozpoczął swój drugi lot w kosmos. Tym razem był pilotem podczas lotu promu Discovery w czasie misji STS-95. Dowódcą wyprawy był Curtis L. Brown, Jr., a specjalistami misji: Scott E. Parazynski (specjalista misji MS-1), Stephen K. Robinson (MS-2) i hiszpański astronauta Pedro F. D. Duque (MS-3). Specjalistami ładunku byli natomiast: Chiaki Mukai (specjalista ładunku PS-1) oraz pierwszy Amerykanin na orbicie, 77-letni John H. Glenn, Jr. (MS-2) - najstarszy człowiek jaki wziął udział w misji kosmicznej.
Była to 9-dniowa wyprawa naukowa, podczas której w ładowni wahadłowca znajdował się hermetyczny moduł Spacehab-SM połączony z kabiną promu specjalnym tunelem. Eksperymenty naukowe jakie zostały przeprowadzone w laboratorium podczas lotu przygotowały: NASA, NASDA i ESA. Były one poświęcone medycynie, biologii i mikrograwitacji. Unikalne badania, w których uczestniczył John Glenn, dotyczyły procesu starzenia się i wpływu pobytu w stanie nieważkości na organizm ludzki zostały przygotowane wspólnie z National Institute on Aging (krajowy instytut zajmujący się procesem starzenia). Poza tym po raz piąty podczas wypraw amerykańskich promów kosmicznych w czasie lotu umieszczono na orbicie naukowego satelitę Spartan-201-5, którego zadaniem było przeprowadzenie obserwacji astronomicznych. Podczas tej misji satelita badał Słońce i wiatr słoneczny. Po dwóch dniach na orbicie załoga przechwyciła satelitę i umieściła go w ładowni promu Discovery. Po wykonaniu zaplanowanego programu wahadłowiec wylądował na bieżni KSC 7 listopada 1998.

• STS-104 (Atlantis F-24);

STS-104. Steven Lindsey w kokpicie Atlantisa przegląda procedury postępowań.

12 lipca 2001 Lindsey po raz trzeci udał się w kosmos, tym razem jako dowódca promu Atlantis, podczas misji STS-104. Udział w niej wzięli również: pilot – Charles O. Hobaugh, specjaliści misji; Michael L. Gernhardt (specjalista misji MS-1), Janet L. Kavandi (MS-2), oraz James F. Reilly II (MS-3). Był to 10 lot wahadłowca do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej z tzw. misją montażową (oznaczenie ISS 7A). Podczas lotu załoga pracowała wspólnie z drugą stałą ekspedycją ISS. Astronauci Michael Gernhardt i James Reilly trzykrotnie pracowali na zewnątrz stacji kosmicznej: 15 lipca przez blisko 6 godzin instalując ważącą 6,5 tony śluzę Quest do bocznego węzła cumowniczego modułu Unity, 18 lipca wyposażając moduł w 3 zbiorniki z powietrzem i sprawdzając ich szczelność oraz 21 lipca podłączając czwarty zbiornik z powietrzem i sprawdzając mechanizm rozkładania baterii słonecznych. Trzecie wyjście w kosmos obaj rozpoczęli, po raz pierwszy właśnie ze śluzy Quest. Wszystkie spacery trwały łącznie 16,5 godziny. Kilka awarii (m.in. awaria twardego dysku komputera, nieszczelność połączenia stacji z modułem Quest) spowodowało, że kierownictwo lotu podjęło decyzje o jego przedłużeniu o 1 dzień, aby w pełni zrealizować wszystkie zaplanowane zadania. Kolejne przedłużenie wyprawy nastąpiło z powodu złych warunków atmosferycznych na Florydzie. Ostatecznie prom wylądował na bieżni KSC 25 lipca 2001.

[edytuj] Nagrody i odznaczenia

• medal departamentu obrony Stanów Zjednoczonych „Za wzorową służbę” (Defense Superior Service Medal),
• medal departamentu obrony Stanów Zjednoczonych „Za chwalebną służbę” (Defense Meritorious Service Medal),
• medal sił powietrznych “Za chwalebną służbę” (Air Force Meritorious Service Medal),
• medal sił powietrznych „Za zasługi” (Air Force Commendation Medal),
• medal sił powietrznych „Za osiągnięcia” (Air Force Achievement Medal),
• krzyż lotniczy “Za wybitne zasługi” (Distinguished Flying Cross),
• medal „Za osiągnięcia w powietrzu” (Aerial Achievement Medal),
• medal NASA „Za wyjątkowe zasługi” (NASA Exceptional Service Medal),
• medal NASA „Za wybitne przywództwo” (NASA Outstanding Leadership Medal),
• medal NASA „Za lot kosmiczny” (NASA Space Flight Medal) – trzykrotnie.

[edytuj] Wykaz lotów

[edytuj] Zobacz też

• Alfabetyczna lista astronautów i kosmonautów
• Grupy i oddziały astronautów

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia na stronie NASA (en).
• Biogram na stronie Spacefacts (en).