Stowarzyszenie Ludu Polskiego

Z Wikipedii

Stowarzyszenie Ludu Polskiego zostało założone w 21 lipca 1835, powstało z inicjatywy Szymona Konarskiego, Leona Zaleskiego i Alfreda Zaleskiego.

W skład stowarzyszenia weszło TPL oraz węglarstwo galicyjskie. Władzę naczelną stanowił Zbór Główny w Krakowie (następnie we Lwowie), dzieliło się ono z kolei na zbory ziemskie: Królestwo Kongresowe, Galicja, Wielkie Księstwo Poznańskie i ziemie zaboru rosyjskiego (Litwa, Wołyń, Podole i Ukraina). W Zborze Głównym zasiedli Lesław Łukaszewicz, Henryk Bogusz, Teofil Januszewicz, Adolf Zaleski, Ludwik Miłkowski i Romuald Frank. W SLP utworzono specjalny Wydział Chłopów pod kierownictwem ppłk. Franciszka Bobińskiego. Nieoficjalnym oganem prasowym był redagowany przez Leona Zienkowicza Powszechny Pamiętnik Nauk i Umiejętności.

Celem SLP było wywalczenie wolnej, republikańskiej Polski, żądano likwidacji przywilejów klasowych, praw obywatelskich dla obywateli, zniesienia ograniczeń dotyczących chłopów. Odrodzona Polska miała stać się częścią wolnych i solidarnych narodów Europy oraz członkiem wolnej federacji Słowiańszczyzny.

W łonie SLP rywalizowały ze sobą frakcje - radykałów (ich trzon tworzyła młodzież krakowska z Łukaszewiczem, Gudrajczykiem, Zienkowiczem), skłonnych do natychmiastowego wywołania powstania i umiarkowanych (przeważali we Lwowie, m.in Stanisław Smolka), zwolenników działania długofalowego i mozolnej akcji oświatowej. Po przeniesieniu Zboru Głównego do Lwowa przewagę w kierownictwie zdobyli umiarkowani działacze.

Działania SLP objęły zamierzony obszar, ale po aresztowaniu Konarskiego rozwój stowarzyszenia został zahamowany.