Suka biłgorajska
Z Wikipedii
Suka biłgorajska - staropolski instrument muzyczny smyczkowy, w grupie chordofonów ludowych, budową przypominający skrzypce.
[edytuj] Opis
Największą popularnością cieszył się w XVII - XIX wieku. Na instrumencie tym grano na weselach w okolicach Janowa Lubelskiego, towarzyszyła przy wykonywaniu tzw "pieśni dziadowskich", niekiedy wchodziła również w skład kapel.
Instrument ten znany był już w średniowieczu na ziemiach polskich. Znane są tylko dwa jej "portrety" (rysunki Gersona i Dowgirda z 1888 roku).
[edytuj] budowa i gra
Pudło instrumentu żłobione jest z jednego kawałka drewna czereśniowego. Ma kształt zbliżony kształtem i wielkością do altówki, posiada od 4 do 7 strun.
Instrument charakteryzuje się krótką i szeroką szyjką, ozdobną rozetą wyciętą w podstrunnicy i podstawkiem opartym o płytę spodnią.
Trzymając instrument na kolanie w pozycji pionowej, opartej o ramię grającego, gra się na niej palcami techniką paznokciową, tzn. struny są skracane nie przez nacisk z góry, lecz poprzez boczny dotyk paznokciem. Ten sposób gry charakterystyczny jest m.in. w Indiach. Technikę tę jako charakterystyczną dla polskich instrumentów opisał w XVI w niemiecki teoretyk Martin Agricola.
Suka znana była na ziemiach polskich już w Średniowieczu, jednak okres najpopularniejszy dla niej to XVIIw., XVIIIw. i XIXw.Do naszych czasów nie przetrwał żaden egzemplarz tego instrumentu. Została ona zrekonstruowana na podstawie akwareli Wojciecha Gersona (1895), m.in. przez lutnika Zbigniewa Butryna z Janowa Lubelskiego oraz lutnika Andrzeja Kuczkowskiego[potrzebne źródło].
