Sztandar

Z Wikipedii

Sztandar – jest widomym znakiem uosabiajacym Państwo Polskie; jest symbolem najwyższych wartości ducha i ciała, których Polska wymaga od swoich żołnierzy. ^[1]

Sztandary były bardzo różne w formie, rysunku i wielkości. Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 podjęto próbę ujednolicenia znaków wojskowych jednak nie były one rygorystycznie przestrzegane. Kolejne unormowania wyglądu sztandarów miały miejsce w 1927 (zmiana rysunku godła państwowego) i w 1937. Stare (nieregulaminowe) sztandary przekazywane były zazwyczaj do Muzeum Wojska Polskiego.

Od 1937 sztandar mogły otrzymać:

• formacje liniowe wojska (piechota, kawaleria, saperzy)
  • szkoły oficerskie i podoficerskie tych formacji
• oddziały lądowe marynarki wojennej
• artyleria, broń pancerna, lotnictwo, łączność
  • szkoły oficerskie i podoficerskie tych formacji
• samodzielne bataliony strzelców

Sztandar od chwili wręczenia towarzyszył pułkowi w każdej uroczystości i bitwie. Utrata sztandaru oznaczała wymazanie oddziału z rejestru. W przypadku rozwiązania lub rozbicia jednostki w wyniku walk, sztandar był ukrywany (tak by nie dostał się w ręce wroga) dzielony między żołnierzy lub niszczony.

Do 1939 w Wojsku Polskim nadano około 230 sztandarów. Na Zachód, różnymi drogami, przewieziono 42 sztandary (znajdują się w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. W. Sikorskiego w Londynie). Około 100 sztandarów odnaleziono po zakończeniu działań wojennych (znajdują się w Muzeum WP, niektóre we fragmentach).

[edytuj] Polskie dewizy na sztandarach

• Bóg, Honor, Ojczyzna - np. na ostatnio wręczanych
• Honor i Ojczyzna - np. na sztandarach pułkowych września
• Za waszą wolność i naszą - np. na sztandarach hiszpańskiej wojny domowej

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Art. 7 Dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1937 r. o znakach wojska i marynarki wojennej (Dz.U. z 1938 r. Nr 5, poz. 32).

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Sztandary Wojska Polskiego