Teofil Lenartowicz
Z Wikipedii
Teofil Aleksander Lenartowicz (ur. 27 lutego 1822 w Warszawie - zm. 3 lutego 1893) - polski etnograf, rzeźbiarz, konspirator i poeta romantyczny.
Związany ze środowiskiem cyganerii warszawskiej, współpracownik Oskara Kolberga i Romana Zmorskiego, uczestnik konspiracji i powstania 1848 roku. Na emigracji wykładał literaturę słowiańską. Tworzył wiersze patriotyczne i religijne, poematy historyczne oraz liryki oparte na folklorze mazowieckim a także rzeźby portretowe, nagrobki. Przyjaźnił się z Elżbietą Bośniacką.
Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.
Najbardziej znanym jego wierszem jest "Złoty kubek" - oparty na staropolskiej kolendzie utwór, w którym dziecko prosi "Złotniczeńka" o zrobienie złotego kubka ze złotych jabłek opadłych ze złotej jabłoni. Kubek ma być zdobiony obrazami przedstawiającymi wyidealizowaną polską wieś. O wierszsu pochlebnie wypowiadał się Norwid, a Maria Pawlikowska-Jasnorzewska nawiązuje do "Złotego kubka" w wierszu "Lenartowicz"
Napisał między innymi: "Dwaj Towiańczycy", w ktorym opisujący śmierć Michała Szweycera (przez pomyłkę nazywając go Ludwikiem Szwejcerem) i Adolfa Rozwadowskiego, "Moje strony", Kalina", "Tęsknota", "Wiersz do poezji", "Duch sieroty", "Jan Kochanowski", "Lirnik. Baśń", "Łzy", "Czajka", "Pustota", "O powrocie do kraju", "Zaproszenie", "Staruszek".
