Traktat Spitsbergeński
Z Wikipedii
Traktat Spitsbergeński, znany także jako Traktat Paryski jest dokumentem dotyczącym archipelagu Svalbard. Traktat został podpisany w Paryżu 9 lutego 1920, a wszedł w życie 14 sierpnia 1925. Zawarty został pomiędzy USA, Wielką Brytanią, Danią, Francją, Włochami, Japonią, Holandią i Szwecją. Ponad trzydzieści innych państw, w tym również Polska, podpisały Traktat w czasie późniejszym. Związek Radziecki (obecnie Federacja Rosyjska) przyłączył się w 1924, a Polska podpisała dokument 2 września 1931 roku. Obecnie państw-sygnatariuszy jest 39.[1]
W myśl zapisów dokumentu archipelag Svalbard stanowi własność Królestwa Norwegii, ale państwa-sygnatariusze mają równe prawo do korzystania z zasobów naturalnych archipelagu i prowadzenia na jego terenie badań naukowych. W zakresie działalności gospodarczej prawa przyznane zapisami traktatu wykorzystują jedynie Norwegia i Rosja, które mają na Svalbardzie kopalnie węgla kamiennego. Pozostałe państwa, w tym w dużym zakresie Polska, prowadzą tam badania naukowe.
Svalbard jest strefą zdemilitaryzowaną. W latach 1950 rząd norweski ogłosił Svalbard terytorium neutralnym, z zastrzeżeniem, że siły NATO mają prawo je zająć, jeśli neutralność Svalbardu zostanie naruszona.
Przypisy
- ↑ z dużych państw leżących w całości lub w części na półkuli północnej traktatu nie podpisały m.in. Brazylia, Meksyk, Pakistan i Turcja; spośród członków Unii Europejskiej nie ma wśród sygnatariuszy Cypru, Irlandii, Luksemburga, Litwy, Łotwy, Malty i Słowacji