Tramwaje w Pjongjangu

Z Wikipedii

Tramwaje w Pjongjangu to system komunikacji tramwajowej w stolicy Korei Północnej - Pjongjangu.

Komunikacja tramwajowa spełnia bardzo ważną funkcję, gdyż mieszkańcy Korei Północnej nie mogą posiadać prywatnych samochodów. Linie tramwajowe obsługują te części miasta, do których nie dociera metro i trolejbusy.

[edytuj] Historia

Początki komunikacji tramwajowej w Pjongjangu sięgają czasów okupacji japońskiej. Od roku 1910 następował silny rozwój miasta, gdzie 23 maja 1923 wyjechał pierwszy tramwaj elektryczny, zastępując stosowany dotychczas tramwaj konny. Linie tramwajowe znacznie ucierpiały w latach 50. XX wieku podczas wojny koreańskiej, a następnie nie zostały już odbudowane i komunikację tramwajową zlikwidowano.

Uroczyste uruchomienie pierwszej nowej linii tramwajowej (Songsin — Man'gyŏngdae) miało miejsce 12 kwietnia 1991 - w 79 urodziny Kim Ir Sena, a 3 dni później linię udostępniono podróżnym. W roku 1992 uruchomiono drugą linię (T'osŏng — Rangrang — Munsu), natomiast otwarcie trzeciej (Sŏp'yŏngyang — Rangrang) miało miejsce w 1995. Dwie pierwsze linie mają rozstaw szyn 1435 mm, natomiast trzecia jest linią wąskotorową (1000 mm) przeznaczoną głównie dla turystów i łączy stację metra Samhung z mauzoleum Kim Ir Sena. Sieć tramwajowa posiada trzy zajezdnie.

[edytuj] Tabor

Od początku eksploatacji stosowano wyłącznie czechosłowackie wagony Tatra T6B5K, KT8D5K i KT4K. W trakcie eksploatacji zlikwidowano przeguby w dwuczłonowych wagonach KT4.

W latach 1996-1998 zakupiono także ok. 100 sztuk używanych wagonów Tatra T4D wraz z doczepami B4D, wcześniej eksploatowanych w NRD (Drezno, Magdeburg, Lipsk).

Na linii wąskotorowej stosowane są szwajcarskie wagony wcześniej eksploatowane w Zurychu (18 sztuk wozów motorowych i 18 doczep).