Vladimir Horowitz

Z Wikipedii

Vladimir (Włodzimierz) Horowitz (ukr. Го́ровиць Володимир Самiйлович) (ur. 1 października 1903, zm. 5 listopada 1989) – jeden z najsłynniejszych pianistów klasycznych w historii.

Urodził się w Berdyczowie w rodzinie żydowskiej, wkrótce przeniósł się z rodzicami do Kijowa. Konserwatorium Kijowskie ukończył w 1921. Wśród jego profesorów byli W. Puchalski, S. Tarnowski oraz F. Blumenfeld. W 1925 wyemigrował do Europy, gdzie szybko zdobył sobie sławę pianisty-wirtuoza. Od 1928 mieszkał w USA (w 1944 dostał obywatelstwo). W 1933 wziął ślub z Vandą Toscanini, córką znakomitego dyrygenta Arturo Toscaniniego. Przez prawie całe życie, z krótkimi przerwami 1953-65 oraz 1975-81 prowadził aktywną działalność koncertową. Posiadał niewiarygodnie obszerny repertuar; jego gra nacechowana była prawdziwą wirtuozerią, ekspresją oraz fenomenalną techniką.

Horowitz był jednym z pierwszych współczesnych muzyków, którzy zwrócili swoją uwagę na zapomnianą twórczość kompozytorską Muzio Clementiego. Już w latach 50. powstały pierwsze znane historii nagrania sonat fortepianowych tego kompozytora, dokonane przez Horowitza.

Stosunki Horowitza z władzą radziecką były niezwykle dramatyczne. Po wyemigrowaniu władze radzieckie wielokrotnie mu groziły; w radzieckich obozach koncentracyjnych w latach 30. zginęli brat i ojciec Horowitza. Dopiero w 1986 r., po 61-letniej przerwie, Horowitz odwiedził ZSRR, grając z triumfem recitale w Moskwie i Leningradzie.

Pod koniec życia Vladimir Horowitz otrzymał najwyższe odznaczenie USA - Medal Wolności.

Od 1995 r. w Kijowie regularnie są organizowane międzynarodowe konkursy pianistów im. V. Horowitza.