Włodzimierz Kozakiewicz
Z Wikipedii
Włodzimierz Kozakiewicz (ur. być może w 1911 r. w Ciechanowie, zm. po 1947 r.) – żołnierz AK, szef żandarmerii Grupy Północ AK podczas powstania warszawskiego, w okresie powojennym szef Oddziału IV Pogotowia Akcji Specjalnej Komendy Głównej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, ps. "Barry", "Bary", "Bari"
O jego losach sprzed wojny wiadomo niewiele. Według nie potwierdzonych relacji Leonarda Mroczka, żołnierza Oddziału "Barry", W. Kozakiewicz służył w Ciechanowie w 11. Pułku Ułanów Legionowych w stopniu porucznika. Z kolei mjr Mieczysław Chyżyński ps. "Pełka" napisał w liście do gen. Michała Roli-Żymierskiego z 19 czerwca 1947 r., że W. Kozakiewicz to były plutonowy ochotniczej straży ogniowej. Natomiast płk. Stanisław Klepacz ps. "Jesion" w czasie walk na Starym Mieście rozpoznał w W. Kozakiewiczu swojego przedwojennego wachmistrza. W okresie okupacji niemieckiej od 1943 r. służył w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa. Miał do niego przejść z Korpusu Zachodniego. Był dowódcą kompanii rezerwy Obwodu Warszawa Północ PKB. Na początku 1944 r. objął dowództwo baonu szturmowego "Wkra" Komendy PKB m.st. Warszawy.
1 sierpnia tego roku, czyli pierwszego dnia powstania warszawskiego został mianowany nadkomisarzem. Stanął na czele nazwanego od swojego pseudonimu Oddziału "Barry", który pełnił rolę żandarmerii powstańczej. Tego dnia jego oddział brał udział w zdobyciu Ratusza, komisariatów policji granatowej przy ul. Daniłowiczowskiej i Długiej oraz Centralnego Aresztu Śledczego przy ul. Daniłowiczowskiej. W następnych dniach uczestniczył w walkach o Bank Polski, Pałac Blanka, Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych, szkołę przy ul. Rybaki, magazyny na Stawkach. 6 sierpnia W. Kozakiewicz przeniósł swoją siedzibę z Ratusza do kościoła garnizonowego przy ul. Długiej, a stamtąd do gmachu Sądu Apelacyjnego przy ul. Krasińskich. 9 sierpnia został mianowany szefem żandarmerii Grupy Północ AK. Około 20 sierpnia rozkazem dowódcy Grupy Północ AK, płk. Karola Ziemskiego ps. "Wachnowski" awansowano go do stopnia majora. Od 29 sierpnia jego oddział sprawował nadzór i ochraniał ewakuację kanałami sił powstańczych i ludności cywilnej na Starówkę. 31 sierpnia na czele swojego oddziału ewakuował się kanałami do Śródmieścia, gdzie następnie walczył w rejonie ul. Zielnej, Złotej, Brackiej, Zgoda i Świętokrzyskiej. Jego działalność podczas powstania, a szczególnie przy osłanianiu akcji ewakuacji kanałami, wzbudzała wiele kontrowersji. Wielu dowódców i żołnierzy uważało zachowanie jego i jego podkomendnych za brutalne. Dotyczyło to zwłaszcza okresu po 27/28 sierpnia, gdy ze Starego Miasta samowolnie ewakuowały się oddziały Armii Ludowej. Przypisano mu też mordowanie komunistów i Żydów. Z drugiej strony jego twarda postawa doprowadziła do uporządkowanej i w miarę bezpiecznej ewakuacji ze Starego Miasta. Był też chwalony za odwagę w walce przez płk. K. Ziemskiego i ppor. Janusza Zawodnego ps. "Miś".
Od lutego 1945 r. mjr W. Kozakiewicz sprawował funkcję szefa Oddziału IV PAS KG NZW. W kwietniu tego roku został aresztowany przez NKWD i osadzony w obozie w Rembertowie. Po akcji podziemia niepodległościowego rozbicia tego obozu ukrywał się, nie podejmując już działalności konspiracyjnej. Prawdopodobnie w 1947 r. został ponownie aresztowany przez UB. Zmarł wkrótce po wyjściu na wolność.
