Walenty Kwaśniewski

Z Wikipedii

Herb Nałęcz

Walenty Kwaśniewski herbu Nałęcz (ur. 1752, zm. 9 grudnia 1813) - polski oficer, kawalerzysta, generał brygady Księstwa Warszawskiego. Syn Felicjana Kwaśniewskiego, starosty nowosielskiego i Antoniny z Sudrawskich.

Karierę wojskową rozpoczął w 1770 roku w 4. wielkopolskiej brygadzie Kawalerii Narodowej. W 1772 kupił patent oficerski. Od 1789 dowodził chorągwią w brygadzie Kawalerii Narodowej.

Podczas wojny w obronie Konstytucji 3 maja dostał się do rosyjskiej niewoli. Po wyjściu z niej złożył dymisję, odmawiając przyjęcia od Targowiczan stopnia pułkownika. Po wybuchu powstania kościuszkowskiego natychmiast przystąpił do insurekcji. 20 kwietnia 1794 z rąk Tadeusza Kościuszki otrzymał awans na pułkownika z zadaniem formowania oddziału wolontariuszy. Miał również ze swoim oddziałem śledzić ruchy wojsk rosyjsko-pruskich i nie dopuścić, aby przeprawiły się przez Bug. 10 lipca 1794 pod Kolnem pokonał w bitwie siły generała Günthera. Pokazał wówczas swoje niezwykłe umiejetności kawaleryjskie i odwagę. Później wycofał się na południe i walczył z armią rosyjską na Lubelszczyźnie. Pod koniec powstania brał udział w obronie Warszawy. Udało mu się przeżyć rzeź Pragi. Po upadku insurekcji kościuszkowskiej przedostał się do Francji, skąd niedługo później wyemigrował do Włoch. Tam wstąpił do Legionów Polskich Henryka Dąbrowskiego i brał udział w kampaniach wojsk napoleońskich. Na przełomie 1802 i 1803 roku złożył dymisję. Wrócił na ziemie polskie.

Do służby wrócił dopiero w 1807 roku. Dowodził 4. pułkiem strzelców konnych. Brał udział w walkach na Pomorzu. W 1809 zwalczał z powodzeniem pruską partyzantkę majora Ferdinanda Schilla. Za zasługi w 1810 został awansowany na generała brygady i komendanta wojskowego Poznania. W czasie wyprawy Napoleona I na Moskwę zajmował się formowaniem oddziałów pospolitego ruszenia w Małopolsce. Uczestniczył w osłanianiu przeprawy na Bugu. Od 1813 brał udział w działaniach wojsk napoleońskich w Saksonii dowodząc 176. brygadą kawalerii dywizji gen. Sokolnickiego. W bitwie pod Lipskiem 18 października 1813 dokonał brawurowego rozbicia pułku huzarów węgierskich. Po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego wraz z gen. Krukowieckim postanowił opowiedzieć się przeciwko dalszym planom wojennym gen. Sokolnickiego. Zmarł w wyniku wyczerpania i ran w grudniu 1813 roku.