Walentynian II

Z Wikipedii

Walentynian II, Flavius Valentinianus, Valentinian II (ur. 371, zm. 15 maja 392) - syn Walentyniana I i jego drugiej żony - Justiny. Był cesarzem Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego od 375 roku (miał wtedy jedynie 4 lata) i współrządził ze swoim przyrodnim bratem - Gracjanem (miał 17 lat).

Całe cesarstwo rzymskie zostało podzielone między dwóch braci. Walentynian zamieszkał w Mediolanie jako cesarz rzymski i pierwszy cesarz bizantyjski - Walentynian Wielki. Gracjan zarządzał trans-alpejską prowincją rzymską, a Italia, Illyrikum i cała prowincja afrykańska były pod rządami Walentyniana, lub raczej jego matki - Justiny.

Justina była arianką, dlatego też na dworze w Mediolanie zwalczano katolików pod wodzą Ambrożego (późniejszego świętego). Popularność Ambrożego wzrosła w końcu tak bardzo, że pozycja dworu cesarskiego i samego cesarza wyraźnie spadła, Rzymianie zaczęli popierać katolików. W 383 (roku śmierci Gracjana) Magnus Maximus, który dowodził armią rzymską w Brytanii przekroczył Alpy w Panonii i zagroził samemu Mediolanowi, a w 387 obwołał się zarządcą wszystkich północnych prowincji.

Walentynian wraz z matką uciekli do Teodozjusza I, cesarza Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, gdyż jego żoną była Galla - siostra Walentyniana. Walentynian wrócił na tron dopiero w 388 dzięki Teodozjuszowi, pod jego wpływem nawrócił się też na Prawosławie (czyli Katolicyzm, ponieważ wtedy jeszcze nie było rozłamu Kościoła i kościół wschodni czy zachodni oznaczał głównie położenie geograficzne).

Cztery lata później Walentynian został zamordowany w Vienne w Galii, prawdopodobnie na zlecenie frankijskiego generała - Arbogasta, który był w tamtym czasie największym wrogiem cesarza.