William Clothier

Z Wikipedii

William Jackson Clothier, Bill Clothier (ur. 27 września 1881 w Filadelfii, zm. 4 września 1962 w Filadelfii), tenisista amerykański, zwycięzca mistrzostw USA, reprezentant w Pucharze Davisa.

Praworęczny zawodnik, szukający rozwiązań punktowych w akcjach wolejowych przy siatce, w 1902 jako student Harvardu zdobył międzyuczelniane mistrzostwo USA (Intercollegiate) w grze pojedynczej i podwójnej w parze z Edwardem Leonardem. Jedenaście razy (między 1901 a 1914) został sklasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, w tym jako numer 1 w 1906. W tymże roku został zwycięzcą mistrzostw USA (obecne US Open) i jak sam wspominał, "nigdy nie grał lepiej". Pewności w grze dodało mu z trudem wywalczone zwycięstwo ćwierćfinałowe nad Fredem Alexandrem 8:6, 6:2, 4:6, 6:1, 7:5. W meczu tym Alexander prowadził już 5:2 i 40:0, Clothierowi przyszło zatem zmierzyć się z trzema piłkami meczowymi. Po skutecznym finiszu w tym spotkaniu kolejne zwycięstwa przyszły Clothierowi łatwiej, w finale pokonał on Bealsa Wrighta 6:3, 6:0, 6:4.

Finały singlowe mistrzostw USA zaliczył również w 1904 (w rywalizacji pretendentów, porażka z Holcombe Wardem) i w 1909 (porażka z Billem Larnedem). W 1905 jedyny raz wystąpił na Wimbledonie. Ww tej edycji turnieju po raz pierwszy wystąpiło tak wielu graczy spoza Wysp Brytyjskich, m.in. inni Amerykanie Larned, Wright i Ward, a także Belgowie, Duńczycy, Szwedzi, gracze z Australii, Nowej Zelandii czy Afryki Południowej. Clothier wprawdzie przegrał już w III rundzie z przyszłym triumfatorem turnieju Tony Wildingiem, ale ten przegrany mecz został zauważony przez komentatorów. Amerykanin nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach oraz dwóch piłek meczowych przy stanie 5:2 i 40:15 w trzeciej partii, ostatecznie zszedł z kortu centralnego pokonany 5:7, 1:6, 8:6, 7:5, 10:8 po trzech i pół godziny walki. W opinii słynnego historyka tenisa Wallace Myersa obaj rywale zaprezentowali elegancki tenis, wolę walki, siłę, a zarazem młodzieńczy wigor.

Clothier wystąpił w dwóch edycjach Pucharu Davisa. W 1905 wziął udział w pierwszym meczu, rozgrywanym przez Amerykanów poza krajem, przyczyniając się do zwycięstwa nad Francją na kortach londyńskiego Queen's Clubu. Pokonał wówczas Maxa Decugisa 6:3, 6:4, 6:4 oraz Maurice Germota 6:3, 5:7, 6:1, 6:3. Zabrakło go jednak w składzie Amerykanów w kolejnych rundach przeciwko wspólnej ekipie Australii i Nowej Zelandii oraz przeciwko Brytyjczykom. Uczestnicząc w rozgrywkach w 1909 również nie dostąpił zaszczytu gry w finale. Łącznie rozegrał w zespole pucharowym pięć pojedynków, z czego cztery wygrał.

W 1935 zdobył mistrzostwo USA w kategorii "ojciec i syn" z Williamem Clothierem juniorem. W 1956 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.

Osiągnięcia w mistrzostwach USA:

gra pojedyncza - wygrana 1906, finał 1909, finały All Comers 1903, 1904 (edycja bez rozgrywania challenge round)
gra podwójna - finał 1907 (z Billem Larnedem)
gra mieszana - finał 1912 (z Eleonorą Sears)

Finały singlowe w mistrzostwach USA:

1904 - 8:10, 4:6, 7:9 z Holcombe Wardem (finał All Comers, bez rozgrywania w tej edycji challenge round pod nieobecność obrońcy tytułu Laurie Doherty'ego)
1906 - 6:3, 6:0, 6:4 z Bealsem Wrightem
1909 - 1:6, 2:6, 7:5, 6:1, 1:6 z Billem Larnedem

Źródła:

Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978